خلاصة:
ارتباط، فرایند ارسال و دریافت پیام است که گاه در قالب سخن و کلام شکل می گیرد و گاه در قالبی غیر از کلام، که به نظر میزان تأثیرگذاری این نوع ارتباط بر گیرنده بیش از ارتباط کلامی است. ارتباط غیرکلامی، حاصل به کارگیری اندام‌های مختلف بدن برای دریافت و ارسال پیام است. از بین انواع ارتباط غیرکلامی، و به عبارتی کاربرد زبان بدن در فرایند ارتباط، «زبان نگاه» یا ارتباط چشمی همواره اهمیت فوق العاده ای داشته است. به نظر می‌رسد که شاعران قدیم نیز به اهمیت این موضوع واقف بوده و از آن برای تقویت ارتباط خود با مخاطب به خوبی بهره برده اند. بر این اساس، در مقالۀ پیش رو کوشیدیم استفاده از ساختار ارتباط چشمی یا زبان نگاه را در شعر قدیم فارسی و عربی، با رویکرد تحلیلی مکتب امریکایی ادبیات تطبیقی تبیین نماییم. یافته‌های این پژوهش بیان کنندۀ آن است که هر وقت نگاه بر تخت «سخن» نشسته است، پیام را حکیمانه رسانده ضمن آنکه در برگیرندۀ یک زبان رمزی و اشارتی نیز بوده است.
Communication is the process of knowingly or unconsciously, intentionally or unintentionally, through which feelings and opinions are expressed in the form of verbal or nonverbal messages. In nonverbal communication the element of speech is not involved in message transmission and in most cases the effect of nonverbal communication is higher than verbal. This type of relationship has different types that are sometimes played by different organs of the body. The use of body language, and especially the language of gaze, has always been important among humans. The importance of this in contemporary poetry is twofold. Has that been true in classical poetry? This article aims to explain the language of gaze in classical Persian and Arabic poetry based on the American school of comparative literature and using a descriptive-analytic method. The findings of this study indicate that whenever looking at a "talking" bed, the message is wisely conveyed while it contains a coded and sign language.
(
, 
, 
)
