خلاصة:
هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی آموزش حل مسئله به روش شناختی اجتماعی بر خود توانمندسازی اجتماعی و سازگاری اجتماعی دانش آموزان بود. این پژوهش یک مطالعه نیمه آزمایشی، از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گـروه کنترل بود. جامعه مورد مطالعه شامل دانش آموزان دختر مقطع متوسطه (دوره دوم) شهرستان تبریز در سال تحصیلی 97-96 بود. جهت دستیابی به اهداف از میان جامعه مورد نظر، تعداد 60 نفر دانش آموز به شیوه تصادفی خوشه ای انتخاب گردید. ابتدا از بین نواحی پنج گانه آموزش و پرورش شهر تبریز یک ناحیه انتخاب گردید و از ناحیه مذکور یک مدرسه (مدرسه فاطمیه ناحیه پنج) و از بین کلاس های مدرسه دو کلاس مقطع سوم به عنوان گروه هدف انتخاب گردید و در دو گروه آزمـایش(30 نفر) و کنترل(30 نفر) قرار داده و پرسشنامه های خود توانمندسازی اجتماعی و سازگاری اجتماعی به عنوان پیش آزمون بر روی هر دو گروه اجرا شد. سپس گروه آزمایش به مدت ده جلسه تحت آموزش مهارت حل مسئله قرار گرفتند. در طی این مدت بر روی گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. در نهایت همان مقیاس ها به عنوان پس آزمون بر روی هر دو گروه اجرا شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش تجزیه و تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که میزان خود توانمندسازی اجتماعی و سازگاری اجتماعی دانش آموزانی که آموزش مهارت حل مسئله دریافت کرده اند بیشتر از میزان خود توانمندسازی اجتماعی و سازگاری اجتماعی دانش آموزانی که آموزش مهارت حل مسئله دریافت نکرده اند.
The aim of present research is to study the effectiveness of training problem solving skills on Social Self–Empowerment and Social Adjustment. In this quasi-experimental research with pre-test, post-test design and control group, the statistical population of research includes female second-year high school students in Tabriz studying in academic year 2017-18. The method utilized is simple random sampling with sample group consisting of 60 female second-year high school students in Tabriz and sample volume according to research specifications includes 60 students from which 30 students are in experimental and 30 students are in control group. In order to gather information and attain the intended results, intervention-education program of problem solving skills and Self–Empowerment questionnaire of Felner (1990) and Social Adjustment of sinha & sing were utilized and results were analyzed statistically. Findings were analyzed by univariate covariance analysis according to which there are research hypotheses based on positive relation between training problem solving skills Social Self – Empowerment and Social Adjustment. Generally, we may conclude that training problem solving skills influence Social Self – Empowerment and Social Adjustment. Results showed that training problem solving skills influences Social Self – Empowerment and Social Adjustment and have improved them.
(
, 
, 
)
