ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺍﺛﺮﺑﺨﺸﯽ زوج درمانی ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ روابط ﺍﺑﮋه و زوج درمانی راه ﺣﻞ محور ﺑﺮ ﺍﺑﺮﺍزﮔﺮی هیجانی همسران دارای تعارض زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ مقالة

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی طرحواره زوج درمانی مبتنی بر روابط ابژه و مقایسه آن با زوج درمانی راه حل محور بر ابرازگری هیجانی همسران دارای تعارض زناشویی بود. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری دو ماهه بود؛ و جامعه آماری پژوهش حاضر 192 زوج مراجعه کننده به مراکز مشاوره حکمت و سعادت در شش ماهه اول سال 1398 بود که پس از غربالگری با پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و آمونز (1990)، 60 زوجی که از نقطه برش 40 نمره کمتری گرفته بودند به شیوه در دسترس انتخاب و در گروه‌های آزمایشی زوج درمانی روابط ابژه (10 زوج)، گروه آزمایشی زوج درمانی راه حل محور (10 زوج) و گروه گواه (10 زوج) به صورت تصادفی جایگزین شدند. هر دو گروه آزمایش به مدت هشت جلسه 90 دقیقه‌ای تحت مداخله زوج درمانی روابط ابژه دونوان (2013) و زوج درمانی راه حل محور مک‌دونالد (2007) قرار گرفتند و گروه گواه هیچ مداخله ای را دریافت نکردند. داده‌ها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط اندازه های مکرر تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: نتایج حاکی از تاثیر مداخله زوج درمانی روابط ابژه بر ابرازگری هیجانی مثبت (0/001 =F= 114/76 ،P)، ابرازگری هیجانی صمیمیت (0/001 =F= 228/85 ،P)، و ابرازگری هیجانی منفی (0/001 =F= 34/88 ،P) و مداخله زوج درمانی راه حل محور بر ابرازگری هیجانی مثبت (0/001 =F= 49/96 ،P)،ابرازگری هیجانی صمیمیت (0/001 =F= 116/30 ،P)و ابرازگری هیجانی منفی (0/004 =F= 16/46 ،P) و پایداری این تاثیر در مرحله پیگیری بود. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می‌کند که مداخله زوج درمانی روابط ابژه و زوج درمانی راه حل محور برای افزایش ابرازگری هیجانی مثبت و ابرازگری هیجانی صمیمیت و همچنین کاهش ابرازگری هیجانی منفی در همسران دچار تعارض زناشویی روش مناسبی است.

Aim: The aim of this study was to determine the effectiveness of couple therapy schema based on object relationships and compare it with solution-oriented couple therapy on emotional expression of spouses with marital conflict. Method: The present study was a quasi-experimental with pretest and posttest with two-month control and follow-up group; The statistical population of the present study was 192 couples who referred to Wisdom and Happiness Counseling Centers in the first six months of 1398. After screening with King and Ammons (1990) Emotional Expression Questionnaire, 60 couples who received 40 points less than the cut-off point were Available were selected and randomly substituted in the experimental groups of couple therapy (10 couples), the experimental group of solution-oriented couple therapy (10 couples) and the control group (10 couples). Both experimental groups underwent eight 90-minute sessions of Donovan Object Relationship Couple Therapy Intervention (2013) and McDonald Solution Axis Couple Therapy (2007) and the control group did not receive any intervention. Data were analyzed using repeated measures mixed variance analysis. Results: The results showed the effect of couples therapy intervention on object relationships on positive emotional expression (F = 114.76, P = 0.001), intimacy emotional expression (F = 228.85, P = 0.001) and negative emotional expression ( F = 34.88, P = 0.001) and solution-oriented couple therapy intervention on positive emotional expression (F = 49.96, P = 0.001), emotional expression of intimacy (F = 116.30, 0.001 P = = and negative emotional expression (F = 16.46, P = 0.004) and the stability of this effect was in the follow-up stage. Conclusion: The results of this study suggest evidence that object-oriented couple therapy intervention and solution-oriented couple therapy are appropriate methods to increase positive emotional expression and intimacy emotional expression as well as reduce negative emotional expression in spouses with marital conflict.

روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل و پیگیری دو ماهه بود؛ و جامعه آماری پژوهش حاضر 192 زوج مراجعه‌کننده به مراکز مشاوره حکمت و سعادت در شش ماهه اول سال 1398 بود که پس از غربالگری با پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و آمونز (1990)، 60 زوجی که از نقطه برش 40 نمره کمتری گرفته بودند به شیوه در دسترس انتخاب و در گروه‌های آزمایشی زوج درمانی روابط ابژه (10 زوج)، گروه آزمایشی زوج درمانی راه‌حل محور (10 زوج) و گروه گواه (10 زوج) به صورت تصادفی جایگزین شدند. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش شواهدی را پیشنهاد می‌کند که مداخله زوج درمانی روابط ابژه و زوج درمانی راه‌حل محور برای افزایش ابرازگری هیجانی مثبت و ابرازگری هیجانی صمیمیت و همچنین کاهش ابرازگری هیجانی منفی در همسران دچار تعارض زناشویی روش مناسبی است. آیا بین مداخله زوج درمانی روابط ابژه و زوج درمانی راه‌حل محور بر ابعاد ابرازگری هیجانی زوج‌ها در مرحله پیگیری تفاوت وجود دارد؟ روش روش این پژوهش، شبه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه گواه و پیگیری دوماهه و جامعه آماری پژوهش حاضر 192 زوج مراجعه‌کننده به مراکز خدمات مشاوره حکمت و سعادت در شش ماهه اول سال 1398 در شهر تهران بود که با استفاده از پرسشنامه ابرازگری هیجانی کینگ و آمونز (1990) 30 زوجی که از نقطه برش 40 نمره کمتری کسب کرده بودند با توجه به ملاک‌های ورود و خروج از پژوهش به شیوه در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه‌های آزمایشی زوج درمانی روابط ابژه (10 زوج)، گروه آزمایشی زوج درمانی راه‌حل محور (10 زوج) و گروه گواه (10 زوج) کاربندی شدند.