خلاصة:
پژوهش حاضر به نقد چگونگی بازنمایی و تصویرسازی کردها در سفرنامه ی کلودیوس جیمز ریچ با عنوان روایت اقامت در کردستان و نینوای باستانی میپردازد، که در نیمه ی نخست سده ی نوزدهم نگارش یافته است و شیوه ی نگرش مولف را در مواجهه با اجتماعات کردی بررسی میکند. پژوهش پیش رو، با استفاده از روششناسی و چارچوب نظری رویکرد پسااستعمارگرایانه، به ویژه آرای هومی بابا، بر آن است عوامل، انگیزهها و جنبههای غالبا منفی، از قبیل وارونه جلوه دادن وقایع و نیز نگاه سوژه محور و مرکزگرایانه ی غربی مولف را به نمایش بگذارد. مثالها و نقل قولهای فراوانی که در این مقاله به آنها ارجاع داده شده است، دربرگیرنده ی آن دسته از مفاهیم و شگردهای پربسامد گفتمان شرقشناسی نظیر تعمیمگرایی، دیگربودگی، کلیشه سازی، منفی سازی، لحاظ نکردن تفاوتهای فرهنگی و همچنین فرادستی اخلاقی سوژهی غربی هستند که در این سفرنامه انعکاس یافته اند.
The present study critiques how the Kurds are represented and illustrated in Claudius James Richchr('39')s travelogue entitled Narrative of a Residence in Koordistan and on the Site of and Nineveh, written in the first half of the nineteenth century, and the author’s attitude towards encountering Kurdish communities. This research, using the methodology and theoretical framework of the post colonialist approach, especially Homi K. Bhabha’s views, considers the often negative factors, motives and aspects, such as turning the events as well as subject-oriented and centrist views of the western author. The many examples and quotations referenced in this article include those frequent concepts and techniques of Orientalism discourse such as generalism, otherness, stereotyping, negation, and disregard for cultural differences as well as the moral superiority of the Western subject are reflected in this travelogue.
ملخص الجهاز:
خوانش پسااستعماری بازنمایی کردها در گفتمان شرق شناسانه : مورد مطالعاتی سفرنامه ی کلودیوس جیمز ریچ 1 بختیار سجادی چکیده پژوهش حاضر به نقد چگونگی بازنمـایی و تـصویرسازی کردهـا در سـفرنامه ی کلودیوس جیمز ریچ با عنوان روایت اقامت در کردستان و نینوای باستانی کـه در نیمه ی نخست سده ی نوزدهم نگارش یافته است می پردازد و شیوه ی نگرش مؤلف را در مواجهه با اجتماعات کرد بررسی می کند.
مثال ها و نقل قول های فراوانی که در این مقاله بـه آنهـا ارجـاع داده شـده است دربرگیرنده ی آن دسته از مفاهیم و شگردهای پربسامد گفتمان شرق شناسـی نظیر تعمیم گرایی ، دیگربودگی ، کلیشه سازی ، منفی سازی ، لحاظ نکردن تفاوت هـای فرهنگی و هم چنین فرادستی اخلاقی سوژه ی غربی هـستند کـه در ایـن سـفرنامه انعکاس یافته اند.
مقدمه اگرچه سفرنامه های غربی همواره به مثابه ی منابع مهمی برای کنکـاش شـرایط اجتمـاعی و وضعیت فرهنگی مقطعی خاص از تاریخ جوامع شرقی قلمداد شده اند، اما خوانش انتقـادی این دسته از آثار به منظور آشکارسازی جوانب و لایه های زیرین نگرش آنها در مواجهه با اجتماعات مورد بحث و با محوریت نقد گفتمان شرق شناسانه ضروری می نماید.
از سوی دیگر، این نکته را نیز نباید از نظر دور نگاه داشـت کـه یکـی از رویکردهـای نقادانه و مؤثر در تحلیل آثار مستشرقین در حوزه های ایران شناسی و کردپژوهـی عبـارت است از به کارگیری رهیافت پسااستعماری برای بررسـی دیـدگاه هـای غالبـاً نادرسـت در حوزه ی مطالعات شرق شناسانه .