خلاصة:
هدف: هدف پژوهش حاضر مقایسة اثربخشی زوجدرمانی هیجانمدار و زوجدرمانی واقعیتدرمانی بر
انعطافپذیری کنشی و تحمل پریشانی بود. روش: پژوهش حاضر نیمهآزمایشی با طرح پیشآزمون و
پسآزمون با گروه گواه و پیگیری سه ماهه وجامعة آماری زوجهای مراجعهکننده به مراکز مشاورة آوای
درون» رهنماء و بیمارستان مهر شهر تهران در سال ۱۳۹۷ بود که ۶۰ زوج داوطلب به پرسشنامة
انعطافپذیری کنشی کونور و دیویدسون (۲۰۰۳) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) پاسخ دادند
و پس از غربالگری ۴۵ زوج انتخاب به صورت تصادفی در گروه آزمایشی هیجانمدار» گروه آزمایشی
واقعیتدرمانیء و گروه گواه (در هر گروه ۱۵ زوج) جایگزین شدند. هر دو گروه آزمایش به مدت هشت
جلسة ۰٩ دقیقهای تحت مداخله هیجانمدار جانسون (۲۰۱۲) و واقعیتدرمانی گلاسر (۱۳۹۵) قرار
گرفته و دادهها با استفاده از تحلیل واریانس مختلط اندازههای مکرر تحلیل شد. یافتهها: نتایج حاکی از
تاثیر مداخلة هیجانمدار بر انعطافپذیری کنشی (۲۹/۷۵ -۳ ۰/۰۰۱ -۳) و تحمل پریشانی (۱۲/۱۴ -3
۴ -F) و تاثیر مداخلة واقعیتدرمانی بر انعطاف پذیری کنشی (۱۲/۱۴ -۳, ۰/۰۰۴ -P) و تحمل
پریشانی (۱۲/۱۴ -ال ۰/۰۰۴ -P) و پایداری این تاثیرها در مرحله پیگیری بود. نتایج آزمون تعقیبی توکی
نشان داد که تفاوت بین دو روش زوجدرمانی معنادار نیست (۰/۱۸ <P. نتیچهگیری: هر دو مداخله
موجب شد تا زوجها تمرکز را از رفتار همسر خود برداشته و بر رفتار خود متمرکز شوند و ضمن افزایش
تحمل, با یادگیری برنامة ارتباط درست» توانستند روابط خویش را بهبود ببخشند.
Aim: The present study aimed to compare the effectiveness of emotionally-focused couple therapy and with the reality therapy on couple’s functional flexibility and distress tolerance. Method: This research was a quasi-experimental study with a pre-test and post-test associated with a control group and a 3-month follow-up. The statistical population included couples referring Counseling Center in Tehran 2018. Of them, 60 couples volunteered to participate in the research answered the Connor-Davidson Functional Flexibility Questionnaire (Resilience Scale) (2003) and Simons and Gaher Distress Tolerance Scale (2005). After the screening, 45 couples were selected who were randomly assigned to an experimental group who exposed to an intervention of emotionally-focused, an experimental group who exposed to an intervention of reality therapy, and a control group, 15 couples in each group. Both experimental groups were received eight 90-minutes sessions of intervention. Johnson's Emotion-Focused (2012) and Glaser’s Reality Therapy (2016) were used. The data were analyzed using a mixed ANOVA of repeated measures. Results: The results indicated the effect of emotion-focused intervention on functional flexibility (P= 0.001, F= 29.75) and distress tolerance (P = 0.004, F = 12.14) and the impact of reality therapy on functional flexibility (P=0.004, F=12.14) and distress tolerance (P=0.004, F= 12.14) and the stability of these effects at the follow-up phase. Conclusion: Both interventions led the couples to remove their focus from their spouse's behavior and to focus on their behavior, and while increasing their tolerance, they were able to improve their relationship by learning the right communication program.
ملخص الجهاز:
روش : پژوهش حاضر نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه گواه و پيگيري سه ماهه و جامعۀ آماري زوج هاي مراجعه کننده به مراکز مشاورة آواي درون ، رهنما، و بيمارستان مهر شهر تهران در سال ١٣٩٧ بود که ٦٠ زوج داوطلب به پرسشنامۀ انعطاف پذيري کنشي کونور و ديويدسون (٢٠٠٣) و تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (٢٠٠٥) پاسخ دادند و پس از غربالگري ٤٥ زوج انتخاب به صورت تصادفي در گروه آزمايشي هيجان مدار، گروه آزمايشي واقعيت درماني، و گروه گواه (در هر گروه ١٥ زوج ) جايگزين شدند.
يافته هاي پژوهش ها حاکي از اثربخش بودن درمان هيجان محور بر بخشش و آشتي زوج ها و ايجاد همبستگي عاطفي بين آن ها (داچ و راتاناسيرپنگ ، ٢٠١٧؛ زاکاريني، جانسون ، داگليش و مکينن ، ٢٠١٣)، افزايش سازگاري زناشويي و عواطف مثبت (کيوق ، ريکاردي، تيمپانو، ميچل و اسچميت ، ٢٠١٠؛ تاي و پولسون ، ٢٠١٣)، تحمل ناکامي و بهبود آشفتگي زناشويي (صاحبي بزاز، سوداني و مهرابي زاده هنرمند، ١٣٩٨)، کاهش فرسودگي و تعارض هاي زناشويي (داورنيا، زهراکار، معيري و شاکرمي، ١٣٩٥)، و بهبود رضايت زناشويي و انعطاف پذيري شناختي زوج ها (محمودپور، فرحبخش ، حسيني و بلوچ زاده ،١٣٩٧؛ برنا، حسن آبادي و قنبري هاشم آبادي ، ١٣٩٤) است .
آيا تأثير مداخلۀ هيجان مدار و واقعيت درماني بر انعطاف پذيري کنشي و تحمل پريشاني زوج ها در مرحلۀ پيگيري پايدار ميماند؟ روش روش اين پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون ، پس آزمون با گروه گواه و پيگيري سه ماهه بوده است .