عطسه - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

"مادرم به اندازهء یک عطیه هم جان نداشت و شاید بی‌جان‌تر بود از آن برگ زرد و رنگ لب پنجره، اما باز می‌گفت:«جان مادر به فدایت!... وقتی بر سر جنازه مهدی نشسته‌ بود و فریاد می‌کشید:«خاک به دهانم باد!»و مگر تا به‌ کی می‌ماند این فریاد؟... بعد مهدی عطسه‌ای کرد و شاید بعد از آن بود که دیگر عطسه نکرد.... مهدی زبانش را درآورده و دهانش را باز کرده‌ و د ست‌هایش را کنار گوشش گذاشته بود و می‌خندید. مهدی باز مشتی دیگر از خاک درون باغچه‌ را برداشت و به هوا ریخت. انگار که مشتی خاک هم درون حوض ریخته شده و آب حوض را کدر کرده و بعد ته‌نشین شده بود. مانیتوری که درست بالای سر فروغ قرار دارد، انگار که خطی مستقیم را نشان می‌دهد فروغ،مادر را سخت به قلبش چسبانده مهدی از ته دل می‌خندد و مادر بی‌تفاوت مرا نگاه می‌کند؛درست مانند فروغ؛درست مانند پرستاری که درمانده شده؛درست مانند من..."