خلاصة:
ناامیدی از دلالت‌های پرتکرار در شعر مهدی اخوان ثالث است. این حالت عاطفی منفی، بر عنوان سروده‌های شاعر نیز تأثیر گذارده است. عنوان اثر، نشانه‌ای پیرامتنی است که با متن، رابطه‌ای تنگاتنگ دارد. بر این اساس، عنوان «پیغام» بر یکی از سروده‌های اخوان، این پرسش را بر‌می‌انگیزد که این نشانة عاطفی مثبت، چگونه با شعری سراسر ناامیدانه، رابطة معنایی برقرار کرده است. هدف نگارندگان در تحقیق حاضر، تبیین نحوة تغییر نشانه‌معناشناختی در معنای اوّلیّه و مثبتِ نشانة پیرامتنی عنوان، در سایة فضای ناامیدانة متن است. تحلیل گفتمانی شعر نشان می‌دهد پیغام در معناپذیری‌ای مجدّد، به معنای منفی تغییر یافته و دلالت ثانویّه پذیرفته است. سوژة گفته‌پرداز، درها را بر هرگونه تغییر می‌بندد؛ درحالی‌که اگر یاری کنشگر پیغام‌گزار بیرونی را می‌پذیرفت، امید بود معضل هستی‌شناختی‌اش سامان پذیرد و گفتمان متن به مدد دخالت کنشگر بیرونی از قطب منفی به مثبت تغییر یابد؛ امّا فشارة عواطف منفی و شدید حسرت و ناامیدی، سوژه را به دشمن هستی‌شناختی خویش بدل ساخته است. سیر زایشی معنا، تقابل معنایی را در قالب مرگ-زندگی نشان می‌دهد. هم‌راستا با این تقابل، نشانة مثبت پیرامتنی در عنوان شعر، از معنای اوّلیّه و اجتماعی‌اش که بر انفصال، گفت‌وگو و دیگرپذیری دلالت دارد، دور شده و در سیطرة اتّصال گفتمانی، معنای نقیض خود، یعنی «نه‌پیغام» (ردّ «دیگری») را یافته است.
Abundance of despair and hopelessness is an indicative feature of the poems of Mehdi Akhavan Sales. His emotionally negative state of mind has severely impacted his poems. The heading of the poem (under our analysis) has close paratextual relationship with the context of the poem. On the basis of this conjecture, “Message”, (peygham in Farsi)- the heading of the poem (under our analysis)- raises the question: how come that the positive and emotional sense of “Message” has any meaningful relation with overwhelming hopelessness in poem? The purpose of the co-authors is to explain how the heading of the poem has gone through a semio-semantical transformation due to desperate atmosphere of poem’s context. The narrational analysis of the poem shows that the “Message” by accepting an inferior meaning has been transformed into a negative connotation. Here, the narrator closes all doors to any change, whereas if he would have accepted the help of an external actor there might have been a hope for settlement of his ontological problem and thus, the narration of the text would have alleviated from extreme pessimism to optimism. But the negative and paramount pressure of sorrow and hopelessness has transformed poem`s theme into its ontological enemy. The process of generation of the meaning of the poem leads to a conflict of life-death semantic form. Meanwhile, due to this conflict, the heading of the poem- implying detachment, discourse and accepting others- loses its positive paratextual meaning despite its original and social connotation and due to domination of discourse attachment it has shifted to its contradictory meaning i.e. “no message”, (rejecting others).
(
, 
, 
)
