ملخص الجهاز:
همانطور که می دانیم این پیشامد در جوانی حضرت ابراهیم(ع) بوده، ولی چرا استاد نقاش، خلیلاله را در هیئت پیرمردی به تصویر کشیده است؟!
پیکر ابراهیم کُرنِشی زیبا را نیز در خود دارد که بیانگر تعظیم و تقدیس و تنزیه وی در برابر ذات اقدس الهی در قالب آمادگیِ بر خاک افتادن و سجده کردن است.
آتش و دود مه آلود و سپید در بالای تصویر (که در جاهای دیگر خبری از آن نیست) گویا تداعی میکند که گلستان شدنِ آتشِ نمرود از زیر پای خلیلالله آغاز شده و به اطراف ادامه یافته است...
ابراهیم آنچنان مبهوت معشوق است که از حال خود بیخود شده...
نقش قاب و کادر همیشه محبوس و محدود کردن است تا اثر به همان شکل ماندگار بماند...
اما ریزشِ تصویر بر روی کادر این ریشخند را بر او می زند که من واقعهای منجمد نیستم ای قاب!...