امام خوان - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

"امام خوان معصومه صادقی‌ غصه پر می‌شود توی دلم. سفارش کرده است دایی:«سکینه را نگذارید بیاید تکیه امسال. می‌گویند:«بمان!»اما صدایش می‌آید فرومی‌رود توی گوشم. می‌خواهم بدوم طرفش،بگویم:«چطور طاقت می‌آوری نازکم بی‌بابا!» جیغ می‌زنم توی خودم. می‌ترسم دوباره بگویند: «خل شده است دختر حاجی!یک ابو الحسن بود و یک تکیه. » گفتند:«مال همان چند ماه جبهه است که بی‌پدر شیمیایی زده!» گفتیم:«می‌بریمش زیارت،دخیل می‌بندیم‌ همان‌جا. نمی‌بینید مگر!» گفتیم:«می‌خواهیم بمانی!» گفت:«چند روز بیشتر،چند روز دیرتر چه توفیری‌ می‌کند!» زبانش را هم گرفت لامذهب. گفتیم:«قسمش بده به صدایت!گیریم همه‌اش‌ را ریا کردی یک بار که از صدق دل خوانده بودی‌ بالاخره!اشک مردم را که درآورده بودی بالاخره!» گفت:«طلبی نمانده دیگر!داده است. گفت: «نمی‌گذارم امام خوان بخواند دیگر!جای بابا!جای‌ حاجی ابو الحسن دلش می‌آمد مگر کسی!» نخواندند دیگر تا پارسال. » گفته بود:«بگو بی‌تابی نکند این همه!بگذارد امام خوان بخواند. زاری نکند این همه!» گفته بود:«بگو گرفته‌ام هرچه از آقا خواسته‌ بودم."