آسمان دودی - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

"غروبی سرد و حزن‌انگیز بر پنجرهء قهوه‌خانهء مشتی سایه‌ انداخته بود. » -مشتی صابر رو عشقه. اما انگار حال و حوصله درست و حسابی نداشت. نگاهش را از پشت پنجرهء بخار گرفتهء قهوه‌خانه به قطره‌های باران که بر نیزارهای‌ حاشیهء رود می‌خورد دوخته بود. -هر روز که از مدرسه برمی‌گشت،قبل از رفتن به‌ خونه،از حاشیهء بیشه‌زارهای کنار رودخونه می‌گذشت‌ و سر راهش سری به من می‌زد... استکانهای خالی را از روی میزها برداشت و دوباره یک سری کامل چای برای همهء مشتریها ریخت. -به جون مشتی صابر من مهندس... دوباره پاکت سیگار را از جیب جلیقه‌اش بیرون آورد؛ و بعد کبریت را. آستری را از روی شانه‌اش برداشت و چند بار بر پیشانی‌اش کشید. صدای آوازه‌خوان شبگرد،بیشه‌زارهای ساحلی را درمی‌نوردید: «خدایا خونه‌ام امشب چه دوره‌ زمین برفه همه ججا لخت و عوره‌ تو این شهر غریب و بی‌نشونه‌ دلم داره می‌سوزه عین کوره..."