سرمقاله: ایران من! ای خاک و آب من افتتاحية

"کبکب چه کند با عقاب من‌ هرجا،همه نفرین و نفرت است‌ از دشمن پرالتهاب من‌ طبلی‌ست تهی گرچه پرصداست‌ من موجم و دشمن حباب من‌ سوزم که نسوزد دل کسی‌ بر سوخته جان کباب من‌ بر این دل پرسوز و پرگداز بر این تن پرپیچ و تاب من‌ شد غربت و کربت مرا نصیب‌ خون شد دل و جان مصاب من‌ وامانده سوارم ز شهر خویش‌ وین بوم غریبی غراب من‌ سردار وطن،شهریار شهر حیف است به غربت ذهاب من‌ دردا که میان من و وطن‌ شد بعد مسافت حجاب من‌ ترسم که به غربت فنا شود خسته دل ناکامیاب من‌ بی مقصد و بی‌مرکبم،چه سود؟ گر پر شود از زر رکاب من‌ ای مرز تو خرم‌تر از بهشت‌ دور از تو جهان شد سراب من‌ ای ورز سرافراز آریا نازم که به تست انتساب من‌ کو مامک دلخسته‌ی منا یا باب فضائل ماب من‌ من پیرم و بوم و برت هنوز یادآور عهد شباب من‌ تو بلخ و بخارا و بیهقی‌ هم فارمد و فاریاب من‌ شیراز و صفاهان و رشت و یزد تبریز و مرند و تکاب من‌ بجنورد و بروجرد و بیرجند گرگان و سرخس و سراب من‌ قزوین و نشابور و اردبیل‌ کرمان و زرند و بناب من‌ از تنگه‌ی هرمز،تو تا ارس‌ اروندی و کارون و زاب من‌ وز انزلی‌ات تا به زابل است‌ یک سر و وطن مستطاب من‌ ایران من ای مرز پر گهر ای گوهر فرهنگ ناب من‌ سرچشمه‌ی هر دانش و هنر ای آن‌که به تست اقتراب من‌ بگذار که بگذارم عمر خویش‌ در سایه‌ات ای آفتاب من‌ من از تو نبرم و گر کنند این خاک سیه را تراب من‌ مان زنده‌ی جاوید ای وطن‌ رخشنده چو تیر شهاب من‌ و ز بار خدا باد این دعا از بهر وطن مستجاب من"