خلاصة:
شرکت در فعالیتهای گردشگری» حق مسلم همه افراد جامعه از جمله افراد دارای معلولیت است. اما در این میان» گاهی
عواملی مربوط به فرد دارای معلولیت یا مناسب نبودن فضای اجتماعی برای پذیرش این افرادء مانع از مشارکت این قشر در
فعالیتهای گردشگری میشود. در این راستاء پژوهش حاضر در تلاش است تا این عوامل را (تحت عنوان عوامل رفتاری)
شناسایی کرده و نقش آنها را در توسعه گردشگری دسترسپذیر برای افراد دارای معلولیت جسمی حرکتی بررسی نماید.
پژوهش حاضر, با رویکرد ترکیبی» در دو مرحله کیفی (شناسایی مولفهها و عوامل رفتاری از طریق مصاحبه با خبرگان حوزه
گردشگری و معلولیت) و کمّی (طراحی پرسشنامه بر مبنای شاخصهای مستخرج از مرحله کیفی و توزیع آن در میان
گردشگران دارای معلولیت در شهر تهران) انجام گرفته است. مرحله اول با استفاده از روش تحلیل محتوا و نرمافزار
Maxqda2018 انجام پذیرفت. در مرحله دوم روش حداقل مربعات جزئی و نرمافزار اسمارت. پی. ال. اس. ۳ مورد استفاده
قرار گرفت. نتایج حاکی از آن است که عوامل رفتاری در دو دسته اصلی «عوامل فردی» (ویژگیهای شخصی افراد دارای
معلولیت و ادراک این افراد از تعامل با محیط) و «عوامل میانفردی»(مسئولیت عمومی نسبت به افراد دارای معلولیت،
آموزش جامعه، وابستگی افراد دارای معلولیت به همراه و ایجاد حس مثبت در این افراد) بر توسعه گردشگری دسترسپذیر
برای معلولین جسمی حرکتی تاثیر میگذارند.
Participating in tourism activities is the undeniable right of all society members, including people with disabilities. However, sometimes factors related to people with disabilities or inappropriate social environment for acceptance of these people as community members prevent them from participating in tourism activities. In this regard, this study sought to identify such factors (under the title of behavioral factors) and investigate their role in the development of accessible tourism for people with physical disabilities, using a mixed-methods approach in two stages of qualitative (identifying the behavioral indicators and factors through interviews with experts in the field of tourism and disability) and quantitative (designing a questionnaire based on the indicators obtained from the qualitative stage and distributing them among tourists with disabilities in Tehran). The first stage was conducted using the content analysis method and Maxqda2018 software. The partial least squares method and SmartPLS3 software were used at the second stage. The results of the study indicated that the two main categories of behavioral factors, i.e., "Personal factors" (personal characteristics of people with disabilities and their perception of interaction with the environment) and "interpersonal factors" (public responsibility towards people with disability, community education, the dependency of people with disability on another person's assistant along with the development of positive feelings in these people) affected the development of accessible tourism for people with physical disabilities.
ملخص الجهاز:
در اين راستا، پژوهش حاضر در تلاش است تا اين عوامل را (تحت عنوان عوامل رفتاري) شناسايي کرده و نقش آن ها را در توسعه گردشگري دسترس پذير براي افراد داراي معلوليت جسمي حرکتي بررسي نمايد.
نتايج حاکي از آن است که عوامل رفتاري در دو دسته اصلي «عوامل فردي» (ويژگيهاي شخصي افراد داراي معلوليت و ادراک اين افراد از تعامل با محيط ) و «عوامل ميان فردي» (مسئوليت عمومي نسبت به افراد داراي معلوليت ، آموزش جامعه ، وابستگي افراد داراي معلوليت به همراه و ايجاد حس مثبت در اين افراد) بر توسعه گردشگري دسترس پذير براي معلولين جسمي حرکتي تأثير ميگذارند.
از اين رو با توجه به محدوديت ها، موانع و کاستيهايي که بر سر راه مشارکت معلولان جسمي حرکتي در فعاليت - هاي گردشگري وجود دارد، پژوهش حاضر درصدد است با بهره گيري از ديدگاه افراد داراي معلوليت جسمي حرکتي و نيز خبرگان و افراد فعال در حوزه گردشگري و معلوليت ، موانع و محدوديت هاي رفتاري پيش روي اين افراد در زمينه گردشگري و سفر را شناسايي کرده و از اين طريق راهکارهايي براي رفع مشکلات و نيز تحقق بستر گردشگري دسترس پذير پيشنهاد نمايد.
در اين دسته از عوامل ، مهم ترين عامل ، «احساس عدم محروميت اجتماعي افراد داراي معلوليت براي شرکت در فعاليت هاي گردشگري» است .