خلاصة:
انقلاب اسلامی ایران، به پیشوایی امام خمینی (ره) در بهمنماه 1357 به پیروزی رسید و جهانبینی مردم را ابعادِ هویتی تازهای بخشید. تحولات سیاسیـاجتماعی این دوره در شعر، بهعنوان تجلیگاه مسائل اجتماعی و محمل خردورزی انعکاس یافت. عناصر زبانی و محتوایی سرودهها در هیأتی نوین ظاهر گشت و بستری مناسب برای انتقال مفاهیم عمیق انقلاب فراهم آورد؛ به-گونهای که نمیتوان برای آن در گذشتهی ادب فارسی نظیری برشمرد. شاعران انقلاب با بیان مفاهیم قدسی، گفتمان غالب جامعه را در آیینهی شعرِ معناگرا به تصویر کشیدند و با سلاح شعر درراه حفظ هویت ملی و مذهبی، دفاع از تمامیت ارضی، قیام علیه ظلم و مبارزه با استکبار جهانی کوشیدند. «قیصر امینپور» نمونهی برجسته شاعران متعهد است که متأثر از گفتمان عصر خود، اشعاری با بنمایههای انقلابی سرود و نقش تعیینکنندهای در جریان فکری و شعری انقلاب ایفا نمود. «در کوچه آفتاب» که دربردارندهی سرودههای امینپور در زمان انقلاب است، نمونهی برجستهای از بیانِ هنر باورمند بهشمار میآید که به بازتاب مفاهیم انقلابی همچون: آزادگی، جهاد، دعوت به وحدت، ظلمستیزی، شهادت و ایثار میپردازد. بررسی تحلیلیـتوصیفی شاخصههای شعر انقلاب با واکاوی موردپژوهانهی سرودههای امینپور در کتاب «از کوچه آفتاب»، اساس کار این مقاله قرار گرفت؛ زیرا این مجموعه دربردارندهی اشعاری با بیان تجربهی زیستهی راوی است، ضمن اینکه پرداختن به محتوا، که نمایانگر شور و شعور در بیان اندیشههای عمیق است، شاعر را به وادی غفلت از زیباییشناسی زبانی نینداخته و با تأکید بر هنربودگی، شعری فراتر از شعار با نمودی هنری در بافتار اجتماعی عرضه داشته است.