بررسی ادله وجوب امر به معروف ونهی از منکر مقالة

موضوع امر به معروف و نهی از منکر در اسلام، یک امر مهم و حیاتی و در عین حال ظریف وآسیب پذیر می‌باشد که در صورت ترک آن ممکن است ضرر‌هایی اجتماعی و انفرادی جبران ناپذیری به دنبال داشته باشد. از مسایل مهمامر به معروف، تشخیص درست شرائط وجوب آن می‌باشد، اگر این مهم لحاظ نگردد، دو ضرر اساسی را در پی خواهد داشت:1ـموجب ترک خود فریضه الهی امر به معروف و نهی از منکر می شود 2ـ موجب فساد در جامعه می شود. اگر آن شرائط درست و با روش دقیق و با شناخت موقعیت زمان و مکان طبق نیاز جامعه اجراء شود جامعه رو به تکامل و پیشرفت خواه رفت. فریضه امربه معروف و نهی از منکر از طریق ادله اربعه (قرآن، سنت، اجماع و عقل)اثبات می‌گردد. در اغلب کتب فقهی بااندکی اختلاف علماء و فقهاء شیعه چهار چیز را بعنوان شرائط خصوصی وجوب امر به معروف و نهی از منکر مطرح در نظر گرفته‌اند که عبارتند است از: 1ـ علم به معروف و منکر 2ـ احتمال تاثیر3ـ قصد ادامه و استمراره گناه4 ـ عدم وجود مفسده و ضرر جدی برای آمر و ناهی. برخی از فقهاءشرط اول (علم به معروف و منکر)و شرط سوم( قصد ادامه و استمرار گناه)را قطعا معتبر می‌دانند اما شرط دوم (حتمال تاثیر) و شرط چهارم (عدم وجود مفسده و ضرر جدی برای آمر و ناهی)راباشناخت موارد اهم و مهم واجب می داند.