خلاصة:
تابوها، به معنای ممنوعیّت تقدّس یافته، نخستین قوانین بشری هستند که بعدها ریشۀ منعیات اخلاقی و مذهبی شدند. یکی از بسترهای بازشناسی و واکاوی تابوها متون داستانی است. ادبیات داستانی مبتنی بر عوامل متعددی از جمله تجربیات فردی، ذهنیّات شخصی و واقعیّات اجتماعی است و تابوهای یک اجتماع نیز برخاسته و موثر بر این عوامل است. منیرو روانی پور از نویسندگان معاصری است که با پرداختن به فرهنگ و آداب و رسوم جامعۀ پیرامون خود، به عنوان یک زن ، به تابوهای رایج یک زن در جامعۀ ایرانی اشاره کرده است. در این مقاله ابتدا تابو، توضیح و تبیین شده، سپس مصادیق عینی آن در متون داستانی بررسی و نشان داده شده است. نتایج حاصل نشان می دهد که تابوی زن به شاخص های متعدد؛ زنا، ازدواج مجدد، نازایی، بکارت، طلاق، ازدواج سنتی، تقسیم می شود که از این میان، نازایی از جمله تابوهای گسترده در جامعۀ ایرانی از دیدگاه روانی پور است.
Taboos, meant as the sacred bans, are the primary human laws which later became the roots for ethical and religious bans. Fictional texts are one of the contexts of recognition and investigation of the taboos. Fictional literature is based on the various factors including personal experiences and subjectivity and social realities and the taboos of a society are rooted and being affected by these factors. Moniro Ravanipour is one of the contemporary writers that has referred to common taboos in Iranian society as a woman by studying her society culture, customs and traditions. In this article, at first, taboo has been explained and then its objective examples in the fictional texts have been studied and mentioned. The results showed that the taboo of woman is divided into various indicators including adultery, remarriage, virginity, divorce and traditional marriage that infertility is one of the broad taboos of Iranian society in Ravanipour point of view.
ملخص الجهاز:
براي نمونه ميتوان به رسالۀ مريم رامين فر (١٣٨٣) با عنوان «نقد و بررسي آثار منيرو روانيپور و بازتاب رئاليسم جادويي آن » که به تعريف و تبيين رئاليسم جادويي پرداخته و نمونه هايي از آن را در آثار روانيپور آورده است و نيز رسالۀ فاطمه قديمي (١٣٨٨) با عنوان «شخصيت پردازي در يک رمان و دو مجموعه کوتاه منيرو روانيپور» که به بررسي ساختار و شخصيت سازي در داستان هاي روانيپور پرداخته و رسالۀ افروز نجابتيان (١٣٨٧)، با عنوان «جلوه ها و نقد زنان در آثار سيمين دانشور، منيرو روانيپور، غزاله عليزاده » اشاره کرد که زن را از ديدگاه اين نويسندگان مورد بررسي قرار داده است .
فريزر در کتاب ارزشمند شاخۀ زرين تابوهاي رايج ميان اقوام بدوي را به طور خلاصه اين چنين تقسيم بندي کرده است : - «اعمال حرام : يعني کارهايي که نبايد انجام داد، مانند معاشرت با بيگانگان ، خوردن و آشاميدن در مقابل ديگران ، باقي گذاشتن غذا، نشان دادن چهره و صورت بزرگان - حرمت اشخاص : يعني افرادي که نبايد به آنها نزديک شد و يا با آنها تماس گرفت مانند: سرکردگان و شاهان ، زنان در دوره قاعدگي و زايمان ، جنگاروارن وشکارچيان در مدت جنگ يا شکار و بلافاصله پي از آن - حرمت اشياء و چيزها: يعني آنچه نبايد بيدليل رها کرد و در دسترس ديگران قرار داد و يا در صورت مشاهده نبايد به آنها نزديک شد و دست زد مانند: آهن ، خون ، سر، مو - واژه هاي حرام : يعني آنچه نبايد بر زبان آورد، مانند: نام کوچک ، نام خويشاوندان ، نام مردگان ، نام شاهان ، و ساير اشخاص مقدس ».