خلاصة:
پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و چشمانداز زمان در مادران با کودک ناتوان هوشی شهر ملایر در سال 1398 انجام شد. پژوهش با استفاده از طرح نیمه آزمایشی گروه کنترل نامعادل انجام گرفت. از بین مادران با کودک ناتوان هوشی شهر ملایر 30 نفر به روش در دسترس انتخاب؛ و به تصادف در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل جایگزین شد. دادهها با مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005)، و سیاهه چشمانداز زمان (دیدگاه زمانی آینده) زیمباردو (1999) جمع آوری شد. ابتدا آزمودنیهای هر دو گروه در پیش آزمون به ابزارهای مذکور پاسخ دادند. پس از آن گروه آزمایش به مدت 8 جلسه 1. 5 ساعتی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کرد، اما گروه کنترل این درمان را دریافت نکرد. در پایان جلسات درمان، هر دو گروه آزمایش و کنترل به ابزارهای گردآوری دادهها پاسخ دادند. از آنجا که مفروضههای آزمون تحلیل کوواریانس رد شد، تحلیل دادهها، با استفاده از آزمونt مستقل برای نمرات افتراقی (تفاضل نمره پس آزمون و پیش آزمون) نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و چشمانداز زمان (دیدگاه زمانی آینده) مادران با کودک ناتوان هوشی در سطح 01/0 تاثیر مثبت و معنیداری داشته است. از آنجا که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و چشمانداز زمان (دیدگاه زمانی آینده) تاثیر دارد، پیشنهاد میشود برای درمان مادران با کودکان کم توان ذهنی از آن استفاده شود.
The aim of this study was to determine the effectiveness of acceptance & commitment-based treatment on distress tolerance and time perspective of the mothers with disabled child IQ in the Malayer city in 2020 Yer. The research was done with using an nonequivalent control group semi-experimental design. From this mothers with disabled child IQ, 30 individuals were selected as available sample and randomly singed into two groups of 15 as experimental and control group. Data were collected with using pre-test and post-test, Simons & Gahr distress tolerance scale (2005), and Zimbardo time perspective inventory (1999). The experimental group received treatment protocol of acceptance and commitment therapy in 8 sessions, but the control group did not receive any intervention. At the end of both groups post test was taken. Data analysis using independent t -test for differential scores showed that acceptance and commitment-based therapy had a significant positive effect on tolerance distress and time perspective(future) in mothers with a disabled child IQ at the significant level of 0.01. From this study it can be concluded that acceptance and commitment therapy has a positive effect on tolerance of distress and time perspective. Therefore are suggested to use acceptance and commitment therapy for mothers with disabled child IQ
ملخص الجهاز:
اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني و چشم انداز زمان در مادران با کودک ناتوان هوشي دانشيار گروه سنجش و اندازه گيري دانشگاه علامه طباطبائي ، تهران ، / محمد عسگري ايران .
چکيده پژوهش حاضر با هدف تعيين اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني و چشم انداز زمان در مادران با کودک ناتوان هوشي شهر ملاير در سال ١٣٩٨ انجام شد.
ازآنجاکه مفروضه هاي آزمون تحليل کوواريانس رد شد، تحليل داده ها، با استفاده از آزمون t مستقل براي نمرات افتراقي (تفاضل نمره پس آزمون و پيش آزمون ) نشان داد که درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني و چشم انداز زمان (ديدگاه زماني آينده ) مادران با کودک ناتوان هوشي در سطح ٠/٠١ تأثير مثبت و معنيداري داشته است .
لذا براي آزمون اين فرضيه پژوهش يعني: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر چشم انداز زمان مادران با کودکان ناتوان هوشي تأثير دارد.
نتايج اين فرضيه با نتايج تحقيق هاي رسولي علي آبادي ، کلانتري (١٣٩٧)، اماني، عيسي نژاد، عليپور (١٣٩٧)، گل محمديان ، رشيدي، پروانه (١٣٩٧)، عليرضايي (١٣٩٤)، مرشدي و همکاران (١٣٩٤)، هنرپروران (١٣٩٣)، نتايج پژوهش رجبيو يزد خواستي (١٣٩٣)، حر، آقايي، عابدي و عطاري، (١٣٩٢)، تولايي، آزاد فلاح و اردکاني (١٣٩١)، پورفرج عمران (١٣٩٠)، هاکر، اسدددتون و مکب (٢٠١٧)، برکهارا، بترام و پاولوويچ (٢٠١٦)، هايس (٢٠١١) مبني بر تأثير مثبت درمان پذيرش و تعهد بر چشم انداز زمان افراد همسو است .