خلاصة:
یکی از رویکردهای تحلیل متون ادبی، نشانهشناسی است. متون ادب فارسی از جنبههای مختلف نشانهشناسی مثل زیباییشناسی، روابط بینامتنی، فرم و نشانه های بومی _ محلّی، قابلیت بررسی دارند. شعرا و نویسندگان از محیط پیرامون خود تاثیر می پذیرند و نشانه های این اثرپذیری در آثار ایشان انعکاس مییابد. هوشنگ جعفری از شعرای آذریزبان «زنجان» است که با توصیف عناصر اقلیمی، تاثیر این عناصر را در ذهن و زبان خود با نشانههای بومی _ محلّی بازتاب دادهاست. به خاطر گستردگی دامنۀ نشانه شناسی، هدف این تحقیق، تحلیل نشانه های خالق اثر، نشانه های طبیعت و محیط بومی و نشانه های اجتماعی و فرهنگی، در اشعار ترکی هوشنگ جعفری است. فرض بر این است که این شاعر، مایه های محتوایی اشعار خود را از صبغۀ بومی _ محلّی کسب کرده است. نتایج تحقیق نشان میدهد که اشعار هوشنگ جعفری، گنجینه ای از عناصر اقلیمی در قالب طبیعت بومی، باورها، اعتقادات، آداب و سنن، ضرب المثلها و کنایات است. در این مقاله به روش توصیفی _ تحلیلی، به واکاوی نشانههای بومی _ محلّی در اشعار وی پرداخته شده است.
One of the approaches to analyzing literary texts is semiotics. Persian literature texts from different aspects of semiotics such as; aesthetics, intertextual relations, indigenous-local forms and signs, they can be checked. Poets and writers are influenced by their environment and the signs of this vulnerability are reflected in his works. Houshang Jafari is one of the Azeri poets of "Zanjan"whit describing the climatic elements, the effect of these elements in your mind and language reflected with indigenous-local signs. Due to the wide range of semiotics our goal in this research analysis of the signs of the creator of the work signs of nature and indigenous environment and social and cultural signs in Turkish poetry, it is Houshang Jafari. It is assumed that he content of your poems It has acquired Indigenous local character.The results of the research indicate that poems of Houshang Jafari; a treasure trove of climatic elements in the form of native, nature, beliefs, customs and traditions, multiplication and it is ironic. In this article in a descriptive-analytical method, in the analysis of indigenous-local signs we pay attention to his poems.
ملخص الجهاز:
هوشنگ جعفری از شعرای آذریزبان «زنجان» است که با توصیف عناصر اقلیمی، تأثیر این عناصر را در ذهن و زبان خود با نشانههای بومی _ محلّی بازتاب دادهاست.
شاعران بزرگی چون: شهریار، نظامی گنجوی، ایرج میرزا ، پروین اعتصامی، از خطۀ آذربایجان برخاستهاند و در میان اشعارشان نشانههای خاص اقلیمی دیده میشود؛ نشانههایی که برخی از ویژگیهای محیط بومی، آداب و رسوم و مسایل مربوط به محیط زندگی شاعر را بازتاب دادهاست و با بررسی آنها میتوان میان مختصات این منطقه با سایر مناطق تفاوت قائل شد.
سؤال اصلی تحقیق این است که هوشنگ جعفری چه میزان از عناصر بومی _ محلّی استفاده کرده است؟ با تحلیل و بررسی نشانههای بومی _ محلی در اشعار این شاعر، مشخّص میشود که گرایش به ادبیات اقلیمی در شعر وی غالب است.
توصیف زنجان و اماکن سیاحتی و گردشگری آن طبیعت زیبا و خدادادی و هنر دستان معماران باهنر، از عناصر اقلیمی و جاذبههای گردشگری و فرهنگی هستند که در موطن جعفری وجود دارند و او با بیان سحرانگیز خود سعیدارد آنها را بازپروری کند و در برابر چشم مخاطب قرار دهد؛ کوه چلّهخانه و بنای سلطانیه از جمله مکانهایی است که وی به آنها علاقه دارد و برای سیاحت و تماشا معرّفی میکند.
در شعر جعفری از بین بادهای فراوانی که در فرهنگ مردم آذری زبان مشهور است، بادهای بسیار سرد و استخوان سوزی که خاص محل زندگی شاعر است مورد توجّه قرارگرفته و او در اکثر موارد با استفاده از نام این بادها از ظلم و ستم روزگار شکایتمیکند: گوللر سارالدی، سولدو چمن، اؤلدو باغبان/سیلیان6، باغیندا آلما قالیب شاختالانماغا ...