دیدگاه علامه طباطبایی درباره علم غیب امامان (ع) مقالة

یکی از مباحث مهم امامت، مقوله علم امامان (ع) و مباحث مرتبط با آن ازجمله منشأ و گستره ی آن است. علم امامان (ع) از مباحث بنیادین مکتب تشیع است؛ زیرا امام، هادیِ امت به سوی رستگاری و جانشین پیامبر (ص) است. ازآنجاکه در قرآن کریم، دو دسته آیات متناقض نما درباره علم غیب وجود دارد و گاه موجب ایجاد شبهه در این زمینه میشود، در این نوشتار که به روش توصیفی و شیوه کتابخانه ای تدوین یافته است بر آن شدیم تا دیدگاه علامه محمدحسین طباطبایی که افزون بر روش تفسیر قرآن به قرآن، نگاه کلامی وی به آیات قرآن کریم نیز مشهود است را در موضوع علم غیب امام مورد مطالعه قرار دهیم. نتیجه این مقاله این است که علامه طباطبایی با رویکرد تفسیر قرآن به قرآن به خوبی توانسته است تناقض ظاهری میان دو دسته آیات را از طریق تقسیم علم غیب به دو گونه ذاتی و موهبتی حل کند. همچنین علامه با استناد به علم موهبتی امامان (ع)، شبهه القاء در تهلکه امام حسین(ع) را هوشمندانه پاسخ گفته است. وی در این راستا افزون بر استناد به شواهد نقلی، به براهین عقلی نیز توجه داشته است.