درد عشق؛ کند و کاوی پیرامون عشق در ذهن و زبان مولوی وحافظ مقالة

عشق یکی از مهم‌ترین عناوین شعر فارسی است و در ساحت ادبیات از ماهیت و انواع و موضوعات پیرامونی آن سخن رفته و مضامین عالی و تعابیر زیبایی را به وجود آورده است. مولانا جلال الدین مولوی، شاعر و عارف قرن هفتم هجری، از جمله شاعران و عرفای بنامی است که تصاویر زیبا و متفاوتی از مسأله عشق در آثار خود به نمایش گذاشته است. این مقاله از طریق کتابخانه‌ای و اسنادی و روش توصیفی- تحلیلی، این موضوع را مورد واکاوی قرار داده است. داده‌ها حاکی از آن است که جایگاه عشق در اشعار او بسی والاست و از اقسام زمینی و فرازمینی بحث شده. او عشق زمینی را سایه یا واسطه عشق ملکوتی می‌داند. از نظر مولوی عشق در همه هستی سریان دارد. وی به دنبال بزرگانی همچون سنایی و عطار و نظامی زوایای کم‌تر کاویده‌ای از موضوع عشق را در برابر دیدگان افراد قرار داده. طرح این مسأله عاشقانه که شاعر باید با قهر و لطف معشوق مدارا نماید و اندوهبار نگردد از ویژگی‌های اوست.

Love is one of the most important titles of Persian poetry and has created excellent themes and beautiful interpretations and utmost concepts thanks to literature. Molana Jalaleddin Rumi – seventh century poet and gnostic – is one of the famous poets and gnostic who has displayed beautiful and different images on the subject of love in his works. This article has explored the abovementioned subject through documents and librarian model and the method is descriptive – analytical. The data indicate that the status of love in his poems is superlative; the worldly and extraterrestrial types are discussed as well. He considers earthly love to be the shadow or mediator of heavenly love. According to Rumi, love is ongoing in the whole universe. Following pioneers such as Sanaie, Attar and Nezami, he has unwrapped less explored angles of love subject for public. Raising the romantic issue that the poet should endure with the violence and grace of the beloved is one of his characteristics.