خلاصة:
هدف: هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت، بر تحمل پریشانی و احساس گناه مادران دارای کودکان معلول جسمی حرکتی بود. روش: این مطالعه از نظر روش‌شناختی جز طرح‌های نیمه تجربی از نوع پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش شامل تمامی مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی بودند که فرزندانشان در مدارس استثنایی شهرستان سقز در سال تحصیلی 98-97 به تحصیل اشتغال داشتند. به این منظور، 24 نفر از مادران دارای کودک معلول جسمی حرکتی با روش نمونه‌گیری در دسترس از بین مدارس استثنایی انتخاب و با روش تصادفی به گروه‌های آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه 12 نفر). مداخله درمانی به مدت 10 جلسه 75 دقیقه‌ای بر روی گروه آزمایش انجام گرفت و به گروه کنترل هیچ آموزشی ارائه نشد. ابزار مورد استفاده در این پژوهش، مقیاس تحمل پریشانی (DTS) و آزمون عاطفه خودآگاه (TOSCA-2) بود که در مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون تکمیل شد. داده‌ها با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته‌ها: نتایج نشان‌دهنده وجود تفاوت معنادار در گروه آزمایش و گواه در مرحله پیش آزمون و پس آزمون بود (05/ p). بر اساس این یافته‌ها درمان متمرکز بر شفقت بر کاهش احساس گناه و افزایش تحمل پریشانی مادران دارای کودک معلول جسمی-حرکتی اثرگذار است. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان داد که برنامه شفقت به خود از طریق فراهم کردن تجربیات مثبت، افزایش سازگاری با شرایط تنش‌زا و ابراز همدلی و هم‌دردی می‌تواند تحمل پریشانی را در افراد افزایش داده و سطح احساس گناه مادران دارای فرزند معلول را کاهش دهد.
Aim: The purpose of this research was to determine the effectiveness of compassion-focused therapy on distress tolerance and feeling of guilt in mothers of children with physical-motor disability. Methods: The quasi-experimental research method included pre-test and post-test, with control group. The statistical population of this study consisted of all mothers of children with physical disability who had received education in special schools in city of Saqez during the Persian year of 1398. For this purpose, 24 mothers of physically disabled children were selected from the exceptional schools by convenient sampling method and randomly assigned to experimental and control groups (12 in each group). The experimental group received 10 sessions of intervention and no training was given to the control group. The instruments used in this study were the Distress Tolerance Scale (DTS) and the Test of Self-Conscious Affect (TOSCA-2), which were completed in the pre-test and post-test phases. Data were analyzed using covariance analysis. Findings: The findings of this study indicated that there was a significant difference between the experimental and control groups in pre-test and post-test in scores of distress tolerance and feeling of guilt. According to these findings, compassion-focused therapy is effective in decreasing feeling of guilt and increasing distress tolerance of mothers of children with physical disability. Conclusion: The results showed that self-compassion, through providing positive experiences, increasing adaptation to stressful situations, and expressing empathy and sympathy can increase distress tolerance in individuals and reduce the level of guilt of mothers with children with disabilities.
ملخص الجهاز:
هدف: هدف از پژوهش حاضر تعيين اثربخشي درمان متمرکز بر شفقت ، بر تحمل پريشاني و احساس گناه مادران داراي کودکان معلول جسمي حرکتي بود.
بر اساس اين يافته ها درمان متمرکز بر شفقت بر کاهش احساس گناه و افزايش تحمل پريشاني مادران داراي کودک معلول جسميحرکتي اثرگذار است .
نتيجته گيتري: نتايج پژوهش نشان داد که برنامه شفقت به خود از طريق فراهم کردن تجربيات مثبت ، افزايش سازگاري با شرايط تنش زا و ابراز همدلي و هم دردي ميتواند تحمل پريشاني را در افراد افزايش داده و سطح احساس گناه مادران داراي فرزند معلول را کاهش دهد.
بحث و نتيجه گيري هدف از پژوهش حاضر، بررسي اثربخشي درمان متمرکز بر شفقت بر تحمل پريشاني و احساس گناه مادران داراي کودکان معلول جسمي حرکتي در مدارس استثنايي شهرستان سقز بود که در بهار سال تحصيلي١٣٩٨ به تحصيل اشتغال داشتند.
نتايج نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت منجر به کاهش احساس گناه و افزايش تحمل پريشاني در افراد گروه آزمايش نسبت به گروه گواه شده است .
هماهنگ با يافته هاي کلابتون و همکاران )١٧•٢( و بورسما و همکاران)١٥•٢(، نتايج پژوهش حاضر نشان داد که درمان متمرکز بر شفقت ميتواند خودانتقادي و احساس گناه افراد را کاهش و تحمل پريشاني آنها را افزايش دهد.
نتايج مط العه حاضر بيانکننده اثربخشي درمان متمرکز بر شفقت بر کاهش احساس گناه و افزايش تحمل پريشاني مادران داراي کودک معلول جسمي _ حرکتي است و ميتواند به عنوان يک مداخله روانشناختي سودمند در جامعه پژوهش مورد استفاده قرار گيرد.
(
, 
, 
)
