تبیین تاثیر حکمروایی مطلوب شهری بر توانمندسازی شهروندان: یک الگوی سیاست شهری دارایی مبنا مقالة

حکمروایی مطلوب شهری لزوما بر کنشگری سیاسی شهروندان مبتنی هست که در واقع منتج از توانمندسازی است. نظام شهروندی در سیستم شهری و سیاسی کشور به دلایل مختلف از جمله تمرکزگرایی فرهنگی – سیاسی و حتی جغرافیایی چندان رشد نکرده است. هم دست یافتن به سطوح مختلف شهروندی مانند آنچه در نظریه شهروندی مارشال آمده است نیازمند کنشگری سیاسی است و هم توانمندسازی. این مقاله به پروبلماتیک سازی این چالش می پردازد. روش تحقیق مقاله تبیینی است و امیدوار است بر غنای ادبیات دانش جغرافیای شهری افزوده باشد. نتایج این مقاله حاکی از آن است که حکمروایی مطلوب مبتنی بر سیاست شهری دارایی مبنا است که هم حامل توانمند سازی است و هم بر فرایند سازی کنشگری سیاسی شهروندان و جامعه مدنی تاکید می کند. نتایج این مقاله حاکی از آن است که حکمروایی مطلوب مبتنی بر سیاست شهری دارایی مبنا است که هم حامل توانمند سازی است و هم بر فرایند سازی کنشگری سیاسی شهروندان و جامعه مدنی تاکید می کند.

Good Urban Governance Is Necessarily Based on The Political Activism of Citizens, Which in Fact Results in Empowerment. The Citizenship System in The Urban and Political System of The Country Has Not Grown Much for Various Reasons, Including Cultural-Political and Even Geographical Centralism. Achieving Both Levels of Citizenship, As Stated in Marshall Citizenship Theory, Requires Both Political Activism and Empowerment. This Article Addresses This Issue. The Research Method of The Article Is Explanatory and It Is Hoped That It Has Added to The Richness of Urban Geography Knowledge Literature. The Results of This Article Indicate That Good Governance Is Based on Asset-Based Urban Policy, Which Carries Both Empowerment and Emphasizes the Process of Political Activism of Citizens and Civil Society. The Results of This Article Indicate That Good Governance Is Based on Asset-Based Urban Policy, Which Carries Both Empowerment and Emphasizes the Process of Political Activism of Citizens and Civil Society.