ویژگی‌های زبانی و محتوایی دوبیتی‌های عامیانة تالشی جنوبی مقالة

دوبیتی، ‌ شعر عامیانة چهارمصرعی، متداول‌ترین قالب شعری ایرانیان است و آن را بازماندة شعر هجایی دورة ساسانی می‌دانند. دوبیتی از دیرباز با موسیقی همراه بوده‌است و این نیز از قدمت آن حکایت دارد. به دوبیتی فهلویات نیز گفته‌اند. دوبیتی زبانی عامه‌فهم، وزنی ساده و ساختاری روان دارد و با احساس، اندیشه و زندگی اقوام گره خورده‌است. از این‌رو، با بررسی دوبیتی‌های هر قومی می‌توان به فضای فکری، روحی، واژگانی و زبانی آن قوم پی برد. در این مقاله، بیست‌وچهار دوبیتی از مجموعة چهارصد دوبیتی جمع‌آوری‌شدة بخشی از قوم تالش را از نظر زیبا‌شناختی، زبانی و محتوایی بررسی می‌کنیم. این دوبیتی‌ها نمایندة تمامی دوبیتی‌های جمع‌آوری‌شده‌اند. اغلب دوبیتی‌ها دست‌مایة موسیقی و آواز بوده‌اند، از نظر زبانی متحول شده‌اند، و واژه‌ها و ترکیب‌های قدیمی کمتر در آنها دیده می‌شود.

The colloquial couplets consisting of four lines are the most common Iranian poetic form. They are considered as the reminiscent of Sassanid era syllabic poem. Historically, the couplet has been associated with music and this also indicates its antiquity. Couplet, which is also called ‘Fahlaviat’, has an exoteric language, simple rhythm, and fluent structure. It is tied with emotion, thought, and life of peoples. Therefore, through studying the couplets of any people, the intellectual, spiritual, lexical, and linguistic atmosphere of that people could be discovered. In this article, a sample of twenty-four couplets which were selected from among four hundred collected couplets of people from southern Talesh was studied from aesthetic, linguistic, and content perspectives. Most of the couplets have been the material for music and singing, and they have changed linguistically; so that the old words and phrases are seen less among them.