خلاصة:
این مقاله به بررسی مشروعیت استخاره با قرآن کریم از طریق روایات اهل بیت(علیهم السلام) میپردازد. به عبارت دیگر بررسی میکند که آیا میتوان به وسیله روایات ائمه اطهار (علیهم السلام) ثابت کرد که استخاره با قرآن کریم به همان روشی که امروزه بین مردم بسیار رواج دارد مورد نظر شارع است؟ مهمترین و معتبرترین روایتی که در باب استخاره با قرآن کریم وجود دارد روایت یسع قمی میباشد که شیخ طوسی آن را در تهذیب آوردهاست. اما سند این روایت و سایر اخبار مربوط به این باب قابل خدشه است. بنابراین نمیتوان به وسیله روایات باب استخاره با قرآن کریم مشروعیت این نوع استخاره را به صورت قطعی ثابتکرد و آن را منتسب به شارع مقدس دانست.
پس از ناامید شدن از طریق مذکور، میتوان به عموم روایات باب قرعه که اکثر فقها در صحت استناد به آن اتفاق نظر دارند متمسک شد. از آنجا که استخاره، یکی از مصادیق بارز باب قرعه به حساب میآید میتوان از طریق این قاعده، مشروعیت استخاره با قرآن کریم را ثابت نمود؛ همان گونه که برخی علما از این روش استفاده نموده اند.
نکته قابل توجه آن که روایات منع از تفال به قرآن علاوه بر ضعف در سند، ناظر به این بحث نمیباشد؛ زیرا استخاره یعنی طلب خیر از خداوند متعال اما تفال یک نوع غیبگویی و خبر از آینده است. از طرفی برخی از علما نهی در روایات تفال را ناظر به استخاره عوام الناس دانسته اند.
لازم به ذکر است که نوشتار پیش رو به روش کتابخانهای جمع آوری شده است.