خلاصة:
در این نوشتار رویکرد ماریون به هستی‌شناسی آکویناس بررسی می‌شود. ماریون با بررسی مبانی رویکرد تشابهی آکویناس در الهیاتِ عرفانی دیونوسیوس مجعول نشان می‌دهد که آکویناس انتوتئولوژیست نیست. ماریون علاوه بر این رویکرد سلبی، از پدیدارشناسی عشق به عنوان بدیل ایجابی برای ارتباط با خداوند استفاده می‌کند. به نظر او تجربۀ عاشقانه، آیکون یا تمثال ارتباط با خداوند است. او انکشاف الهی را محل تلاقی «پدیدۀ اشباع‌شده» و آیکون می‌داند. در تشابه (آنالوژی) به تفاوت مطلق وجود خداوند و مخلوقات و عدم اشتراک معنوی وجود پی می‌بریم ولی عشق در مورد خداوند و انسان‌ها از اشتراک معنوی برخوردار است. ماریون علاوه بر تحلیل پدیدارشناسانۀ عشق به عنوان زمینه‌ای برای فهم ارتباط خدا با جهان و انسان، از وجه نفس‌الامری و آفرینندگی عشق نیز غافل نیست. او معتقد است که برخلاف نگرش هایدگر، ندا یا دعوتِ «رویداد از آنِ خود کننده» ناظر به وجه سوبژکتیو آن است. درواقع ماریون به جای اینکه هستی را امری غیر‌شخصی بداند، حقیقت هستی را سوژه‌ای متعالی می‌انگارد که آدمی را به سوی خود فرامی‌خواند. الهیات ماریون می‌تواند برای فلاسفه دین تحلیلی که به دنبال آرمان ضرورت، کلیت و عینیت هستند و از تجربۀ شهودی و اخلاقی دین غفلت می‌کنند، منشاء بینشی نوین باشد.
This paper examines Marion's approach to Aquinas ontology. Marion shows that Aquinas is not an onto-theologist by showing the similarity of Aquinas' analogy with the Apophatic theology of Pseudo-Dionysius. In addition to this negative approach, Marion uses the phenomenology of love as a positive alternative for communicating with God. In his opinion, the erotic experience is an icon or image of a relationship with God. He considers divine revelation as the intersection of saturated and iconic phenomena. In analogy, we realize the absolute difference between the existence of God (esse) and creatures (being) and the non-univocity of being, but there is univocity between the "love to God" and "love to human beings”. In addition to the phenomenological analysis of love as a basis for understanding God's relationship with the world and man, Marion is not unaware of the creationary and realistic aspect of love. Marion argues that, contrary to Heidegger's view, the call or invitation to the “event of appropriation”(ereignis) is subjective. In fact, Marion, instead of considering Being as an impersonal affair, sees it as a transcendent subject that calls man to himself. Marion's theology can be the source of new insights for analytic philosophers of religion who pursue the ideals of necessity, totality, and objectivity, and who neglect the intuitive and moral experience of religion.
(
, 
, 
)
