اینجا که ایستاده اید فقط از آن شما نیست ...: به بهانه مقاله "هنر و سرمایه داری + 17 رکعت" مقالة

"دیگر شما تصور کنید این وسط کسی پیدا شود و مثلا زیر رگبار گلوله،غزل عاشقانه‌ای بسراید!شما بگوئید؛ حکم چنین سرباز خطاکار و وظیفه‌نشناسی که حین‌ جنگ و آتش و خون و گلوله که شوخی سرش‌ نمی‌شود-غزل عاشقانه-تازه آنهم نه دربارهء امام‌ زمان(علیه السلام)و ولایت و انقلاب و جنگ- می‌سراید،چیست؟معلوم است دیگر. آنچه به تیغ نگاه،سختگیرانهء ایدئولوژی انقلابی و قوانین جنگی،مظلومانه ذبح‌ شرعی می‌شود،همانا بعد زیبایی(به ماهو زیبایی) اثر هنری است»و این نه صرفا یک«توصیهء» کریمانه،بلکه قانون فطری خلقت است که هر عمل،«الزاما»باید زیبا باشد-به حکم آنکه محل‌ تجلی خالق دوستدار زیبایی است-و یک اصل‌ ذاتی هنر و ذاتی دینی است که ما آموخته‌ایم. طبیعی است که تا سخن به اینجا می‌رسد، فریاد اعتراض و«وا انقلابا»ی بسیاری به هوا خواهد خاست که:«مگر منظور ما از غایت‌ هنر دینی و انقلابی،فقط جمهوری اسلامی‌ ایران است؟»و«پس آرمان صدور انقلاب چه‌ می‌شود؟»و«مخاطب ما،لبنانی‌ها و افغانی‌ها و تاجیک‌ها و آفریقایی‌ها و اروپایی‌ها و..."