تلویزیون، قسم حضرت عباس و دم خروس!: نگاهی به وضع مستند در صدا و سیما محادثة ومقابلة

"چرا کسی این کارهایی که انجام شده است را نمی‌بیند؛برای اینکه تلویزیون ما،شعورش به‌ ساخت چنین کارهایی نمی‌رسد؛دلیلش هم‌ این است که سیاست‌گذاریها غلط است؛یعنی‌ افتاده‌اند به اینکه به هر قیمتی که شده مردم را سرگرم کنند؛از طرفی به دنبال این هستند که به‌ هر قیمتی هم که شده پول دربیاورند؛وقتی شما تصمیم می‌گیری در رسانهء تبلیغی پول دربیاوری؛ به هر قیمتی،چطور می‌خواهی از مردم بخواهی‌ که پول در نیاورید به هر قیمتی!تو«کمکم کن» را می‌سازی که آقا!پول درآوردن به هر قیمتی‌ درست نیست؛ولی وقتی خودت می‌آیی لابه‌لای‌ برنامهء«پاورچین»و اول و آخرش تبلیغ تجملات‌ می‌کنی... همه می‌گویند دست شما درد نکند برنامهء خوبی‌ است اما کنداکتور برای پخشش ندارند؛چرا؟ چون سیاست بر این است که مردم را سرگرم‌ کنند و حرف حساب و جدی به مردم نزنند. آقا مستند،حرف زدن نیست!الان اعتراض ما به بعضی از دوستان این است که مستند را این‌گونه شناخته‌اند که فقط از افراد حرف بگیرند؛ درحالی‌که وقتی کسانی مثل شهید آوینی، مستند می‌ساختند؛دوربین را دست می‌گرفتند و به وسط ماجرا و عمق ماجرا می‌رفتند و قصه را از درون نشان می‌دادند. ! شخص شهید آوینی برای من تعریف می‌کرد که‌ آقای حاتمی‌کیا رفته بود و یک سطل نگاتیو از 50 متری عراقیها فیلم گرفته بود اینها را آورد و ماهمه را دور ریختیم!تلویزیون چنین بستری‌ شده بود که خیلی از نیروها در آن رشد کردند ولی بعضی ماها آخرین نسلها هستیم و دیگر تلویزیون،اجازه تجربه کردن و یادگرفتن به شما نمی‌دهد؛باید بروید و از طریق دانشکده وارد شوید؛دانشکده هم که محصولش مشخص است."