خلاصة:
در عصر حاضر برخورداری از سیستم آموزش عالی به‌عنوان پاشنه آشیل توسعه همه‌جانبه و پویایی آن، ابزاری برای مقابله با بحران‌های پیش رو و متضمن برآورده سازی نیازهای جوامع به شمار می‌آیند. به‌طوری‌که دارا بودن این امتیاز معیاری برای سنجش پیشرفت و توسعه در کشورهای گوناگون و ابزاری قدرتمند در تمایز کشورها از دریچه توسعه‌یافتگی و یا عقب‌ماندگی است. بنابراین بهره‌گیری از رویکردی نوین، کارا و اثربخش در سیاست‌گذاری آموزش عالی که از شواهدی همچون شواهد کیفی، کمی، توصیفی، تجربی و شواهد موجود حاصل از پژوهش‌های هم‌سنخ بهره بگیرد، ضرورت استفاده از رویکرد سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد در کشور را حیاتی می‌سازد. به همین منظور هدف پژوهش حاضر، طراحی مدل سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد برای نظام آموزش عالی ایران با استفاده از تکنیک مدل‌سازی ساختاری تفسیری می‌باشد. ازاین‌رو با استفاده از داده‌های جمع‌آوری شده از پرسشنامه توزیع‌شده در بین 20 نفر از اعضای کمیسیون آموزش عالی مجلس، مدیران ارشد، کارشناسان، و خبرگان وزارت علوم و تحقیقات و فناوری و وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و روسا و مدیران دانشگاه‌های جامع وزارت علوم، تحقیقات و فناوری، که به روش نمونه‌گیری گلوله برفی انتخاب شدند. سطح‌بندی و اثر متقابل مؤلفه‌های سیاست‌گذاری مبتنی بر شواهد در سیستم آموزش عالی کشور تعیین گردید.
The modernization of the higher education system as the center of comprehensive development and its dynamics are a means of dealing with the emerging crises and ensuring that the needs of the society are met. Having this privilege is a benchmark for measuring progress and development in different countries and a powerful tool in distinguishing countries from development to developing ones. Therefore, utilizing a modern, efficient, and effective approach to higher education policy making that utilizes evidence such as qualitative, quantitative, descriptive, empirical and existing evidence from peer-reviewed research highlights the need to use evidence-based policymaking. Therefore, the structured and prioritized hierarchy of the components and variables effective on the evidence based policy making of higher education system in Iran has been obtained through interviewing twenty members of the Higher Education Commission, senior managers, experts, and experts of the Ministry of Science and Research and Technology and the Ministry of Health and Medical Education and the heads and managers of the universities of the Ministry of Science, Research and Technology utilizing snowball sampling.
ملخص الجهاز:
مؤلفه هاي سياست گذاري مبتني بر شواهد در آموزش عالي ايران رديف متغير مؤلفه مسئوليت اجتماعي در سياست گذاري نظام آموزش عالي عملکرد سياست گذاري نظام آموزش عالي ١ شرايط علي بلوغ به کارگيري مناسب شواهد در سياست گذاري نظام آموزش عالي انديشه راهبردي در سياست گذاري نظام آموزش عالي استقلال حرفه اي فقدان شايسته سالاري در سياست گذاري نظام آموزش عالي ٢ شرايط زمينه اي تعادل در نگاه کمي/کيفي سياست گذاران نظام آموزش عالي جزم انديشي در سياست گذاري نظام آموزش عالي ضعف ظرفيت سازي و فقدان آزادانديشي در سياست گذاري نظام آموزش عالي شرايط مداخله گر فقدان فرهنگ مشارکت در سياست گذاري نظام آموزش عالي رديف متغير مؤلفه ايستايي در سياست گذاري نظام آموزش عالي سياست زدگي در سياست گذاري نظام آموزش عالي 3 رقابت پذيري بين المللي آموزش عالي ايجاد و نگهداشت فرهنگ سياست گذاري مبتني بر شواهد در سطوح مختلف سياست گذاري ايجاد ساختار کارآمد سياست گذاري مبتني بر شواهد ٤ پيامدها بوميسازي سياست گذاري پايگاه جامع شواهد قابل اتکا براي سياست گذاري کاهش هزينه ها و صرفه جويي در منابع ظرفيت سازي براي اجراي خط مشيهاي مبتني بر شواهد نيازسنجي عقلايي ٥ راهبردها تدوين عقلايي برنامه هاي اقدام شاهد محور ايجاد بانک جامع شواهد قابل دسترس براي سياست گذاران آموزش عالي توانمندسازي سياست گذاران در راستاي استفاده از بانک جامع شواهد مدل سازي ساختاري تفسيري مربوط به شرايط علي در پژوهش حاضر، ابتدا ماتريس خودتعاملي ايجاد شد.
A. (2013), A Study of Strategies for Improving the Political, Social, Administrative and Technical Capability of Public Policies of the Country Using the Evidence-Based Policy-Making Approach, Quarterly Journal of Management of Government Organizations, 1 (3), 17-34.
(
, 
, 
)
