صنم - مجلة ادبیات داستانی الأدب والفن

"شاید به این خاطر که مهتاب تن در آسمان جلوه کرده و سفیدی برف را در خود باز تابانده بود. خاتون یقینا راه را گم کرده‌ بود صدای نفسش که در دشت طنین انداخت کنار تخته سنگی جای‌ گرفت و خاموش در خود ماند و کوشید تا دندان روی جگر بگذارد و آرام‌ بماند. خاتون آوا را بار دیگر در بغل فشرد و دستش را بر روی گونه‌هایش قرار داد تا بتواند روح سرگردانش را آرامش ببخشد. رهگذر،برفها را کنار زد و بدن خسته زنی را دید که سرد و یخ بود و کودکی که آرام نفس می‌کشید رهگذر دستانش را جلوی دهانش گرفت‌ و فریاد زد:«بیائید اینجا،یک مادر و بچه‌ای که مال ایل قشقایی است‌ زیر برف مانده‌اند. » مهر ایل برگردن آوا مانده بود چشمان خاتون برای همیشه بسته‌ شده بود. تکه‌های چوب و سنگ در هوا بلند می‌شوند و جلوی صورتم می‌افتند حالا دیگر می‌دانم تمام بدنم‌ اسیر خاک است."