خلاصة:
مسئله مسئولیت معرفتی از مباحث مهم معرفت‌شناسی معاصر است. رویکرد درونگرایانه در معرفت‌شناسی با پذیرش کنترل ارادی انسان در کسب باورهای خود بر این مسئولیت تأکید دارد. غالب درون‌گرایان معتقدند تا زمانی که از بهترین قراینی که برایمان فراهم است پیروی کنیم در باورهای خود موجه هستیم. هدف این مقاله این است تا با روش تطبیق آراء معرفت‌شناسان درون‌گرا و اندیشه آیت الله جوادی آملی، نشان دهد ایشان همچون درون‌گرایان معرفتی بر درونی بودن شرایط معرفت تأکید دارند و بر این عقیده است که فاعل شناسا نیازمند اقامه دلیل برای برخی باورهای خود است و لذا واجد مسئولیت معرفتی است و وظیفه معرفتی دارد که با پیگیری قرینه باورهای صادق را افزایش و باورهای کاذب را کاهش دهد. بنابراین در رویکرد ایشان فاعل شناسا علاوه بر مسئولیت شکل‌دهی شاکله معرفتی خود با فضایل عقلانی(مسئولیت معرفتی برونگرایانه)، مسئولیت معرفتی درونگرایانه نیز همچون اقامه دلیل در پذیرش مطلبی که بدیهی نیست و نیز توجه به اشکالات معقول و لزوم پاسخگویی به آنها را برعهده دارد.
The issue of epistemic responsibility is one of the important issues in contemporary epistemology. The introverted approach to epistemology emphasizes this responsibility by accepting the voluntary control of man in acquiring his beliefs. Most introverts believe that we are justified in our beliefs as long as we follow the best evidence available to us. The purpose of this article is to show by the method of applying the views of introverted epistemologists and the thought of Ayatollah Javadi Amoli, he, like epistemological introverts, emphasizes the internality of the conditions of knowledge and believes that the epistemologist needs to provide evidence for some of his beliefs. He has an epistemological responsibility and has an epistemic duty to increase true beliefs and reduce false ones by pursuing symmetrical ones. Therefore, in his approach, in addition to the responsibility of shaping his epistemological structure with rational virtues (extroverted epistemological responsibility), the introspective epistemologist is also responsible for presenting reason in accepting something that is not obvious and paying attention to reasonable problems and the need to respond to them.
(
, 
, 
)
