خلاصة:
هدف: هدف از انجام این پژوهش، بررسی تاثیر رابطۀ «مرید و مرادی» صوفیه بر آداب «استاد و شاگرد» در رویکرد مبتنی بر کتاب و سنّت تعلیم و تربیت اسلامی و نقد آن بود. روش: روش این پژوهش، کیفی بود و با مراجعه به منابع تاریخی و کتب تعلیم و تربیت اسلامی در قرون میانی (4 تا 7 ق)، به شیوۀ توصیفی- تحلیلی انجام شد. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: رابطۀ «مرید و مرادی» از آداب صوفیه است. در این رابطه، مرید تسلیم محض مرادش است. این آداب توسط نویسندگان تعلیم و تربیت اسلامی، الگوبرداری و به عنوان وظایف اخلاقی شاگرد مقابل استاد مطرح شده است. یافته‌های پژوهش نشان داد رواج این آداب در بین طلاب، باعث ایجاد نوعی رابطۀ کاذب اخلاقی بین استاد و شاگرد، سلب اعتماد به نفس، استقلال اندیشه، جسارت نقّادی و مطالبه‌گری علمی شاگرد مقابل استاد شده است.
Objectives: To study the effect of the relationship between " devotee (disciple) and looked for" of Sufism on the etiquette of "teacher and student" in the approach based on the book and tradition of Islamic education and its critique. Method: Qualitative research has been done by descriptive-analytical method by referring to historical sources and books of Islamic education in the Middle Ages (4-7 AH). Results and Conclusion: One of the Sufi customs is the relationship between "disciple and intended". In this regard, the disciple means pure submission. These etiquettes have been modeled by the authors of Islamic education and have been proposed as the moral duties of the student towards the teacher. Research findings show; The prevalence of these etiquettes among students has caused a kind of false moral relationship between the teacher and the student, loss of self-confidence, independence of thought, critical courage and scientific demands of the student against the teacher.
(
, 
, 
)
