خداحافظی طولانی: نکته هایی در حاشیه و متن فیلم (گاسفورد پارک) مقدمة ومراجعة

"خود او در گفت‌وگویی اعلام کرده که این پراکنگی در کار و تنوع گونه‌ها به دلیل آن است که دوست دارد با هالیوود دشمن باشد و زیر بار نظام فیلمسازی آنها نرود. سیوه داستانگویی او در عین جذاب بودن، چندان سر راست نیست،او آن‌قدر شخصیت وارد داستان فیلمهایش می‌کند که تماشاگر ناآشنا به‌ سینمای آلتمن از خودش می‌پرسد؛این همه آدم‌ چرا یک‌جا جمع شده‌اند؟آیا قرار است سرگذشت‌ تک‌تک آنها را تماشا کنیم؟آلتمن فوت و فن خاص‌ خودش را دارد و خوب بلد است که این همه آدمها را دست آخر یک جوری کنار هم بگذارد و دهان‌ تماشاگر سمج را ببند. با توجه به این نکته که در بررسیهای سینمایی‌ -ادبی معمولا تأمل در گونه نکته مهمی است و به آن پرداخته می‌شود،به نظر می‌رسد برای بررسی‌ فیلم پارک گاسفورد هم باید در مسیری حرکت‌ کرد که ابتدای آن شناخت داستان کارآگاهی- جنایی است. چیزی که در آغاز فیلم چندان معلوم نیست و در طول فیلم آشکار می‌شود این است که خدمتکارها هم یک جور سلسله مراتب دارند. در کنار شگردهای خاص آلتمن مثل‌ گفت‌وگوهای بیرون از صحنه و استفاده از دوربینهای گوناگون،با کلی جزئیات روبه‌رو هستیم‌ که شاید در وهله اول چندان ارتباطی باهم نداشته‌ باشند،اما کمی باید بگذرد تا معلوم شود همه این‌ جزئیات در خدمت یک کل واحد یعنی خود فیلم‌ هستند،هرچند خود آلتمن اصرار دارد که هدفش‌ ساختن فیلمی معمایی-جنایی نبوده و بیشتر می‌خواسته مناسبات میان طبقه‌های مختلف‌ انگلستان را نشان دهد،اما حقیقت این است که‌ پارک گاسفورد یک فیلم معمایی-جنایی موفق و استادانه است،شاید مثل رمانهای پر از نکته آگاتا کریستی!*"