ملخص الجهاز:
"جه-دای-گه کی یا فیلم تاریخی-به ویژه فیلم سامورایی مدرن-به نحوی با اسطوره سروکار دارد که وسترن آمریکایی به دلیل سنت فیلمهای تاریخی و قاعدهها و نیازهای ملی توانایی انجام آن را ندارد.
این بیزاری به نحوی چشمگیر در هفت سامورایی(1954)ساخته کوروساوا نیز به نمایش درآمده است که در آن شجاعترین سامورایی و نوآموزی که او را ستایش میکند به ضرب گلولههای تنها اسلحه موجود در فیلم کشته میشوند.
البته به مانند فیلمهای وسترن،باید این نکته را مورد تأکید قرار داد که هرچند اصولی موجود است تا فیلمها بر آن اساس ساخته شوند،تکتک کارگردانان میتوانند از این اصول برای مقاصدی متفاوت بهره ببرند.
تنوع کاربرد این اصول در فیلمهای سامورایی به اندازه تفاوتهای موجود در آثار کارگردانان وسترن از قبیل جان فورد،هنری کینگ،هاوارد هاوکس،هنری هاتاوی،بادباتیکر و سام پکینپا مشهود است.
سامورایی اغلب در برخورداری از انگیزه انتقام با هفتتیرکش سهیم است،اما این انتقام به خاطر عملی ناصواب است که در قبال فرقه،مذهب و یا کشور او روی داده است،و این موضوع هیچوقت به مانند انگیزه هنری فاندا در بازگشت فرانک جیمز(1940)،آرتور کندی در مزرعه بدنام(1952) یا جیمز استیوارت در وسترنهای آنتونیمان به ویژه مهمیز برهنه(1952) و مردی از لارامی(1955)انگیزهای شخصی نیست.
پکینپا از ما میخواهد که وحشتزده شویم،ایتو از ما میخواهد خون را-چون جزئی از شکل فیلم-بپذیریم هنرنمایی شمشیرزن در فیلم سامورایی آدمکش (1969)ساخته کیهاچی اوکاموتو مورد تأکید قرار میگیرد که در آگهیهای تبلیغاتی آن در کمال غرور به تماشاگران ژاپنی اعلام شده است میفونه در این فیلم 10 تکنیک جدید شمشیربازی با قدرت و سرعتی بیشتر از فیلمهای سامورایی قبلی را به نمایش میگذارد و معرفی میکند."