ملخص الجهاز:
"قطع به میانه دههء 90،زمانی که اسکورسیزی بالاخره یک کار تجاری بزرگ موفق و غیر شخصی‌ترین فیلمش را تا به امروز ساخت: تنگه وحشت،اما با تهور تمام راهش را ادامه داد که دنیاها و تمدنهای گمشده را در دوران معصومیت (در منهتن اشرافی اواخر قرن نوزدهم) یا در کوندون(تبت پیش از سلطه کمونیسم)بازسازی کند.
خیلی دشوار می‌شود حس کرد راز دلبستگی عمیق او به آمستردام در کجا نهفته است، روشن است صحنه‌ای طولانی که در آن آمستردام او را تا بالای شهر تعقیب می‌کند و درمی‌یابد که او چگونه به خانواده‌ای ثروتمند(به ریاست خود اسکورسیزی در یک نقش کوتاه هیچکاکی)نفوذ پیدا کرده است.
نه تنها ماجرایی گنگ و نامفهوم بین او و جنی برقرار است،بلکه به آمستردام هم اعتراف می‌کند که خود پدرش را 16 سال پیش کشته است و در صحنه‌ای عجیب و بیادماندنی(که تمام قدرت آن از سکون کاملش در مرکز یک فیلم شلوغ سرچشمه می‌گیرد)به او می‌گوید که همیشه آرزوی داشتن پسری را داشته است.
زمانی که مواجهه نهایی بین بیل و آمستردام (یک دوئل شکوهمند شبح‌وار در فضایی پوشیده از ابرهای غبار و صحنه‌ای در حد آثار کوروساوا) صورت می‌پذیرد،به ظاهر قرار است همه‌چیز تمام شود اما خود این ماجرا در زیر خشونتی که در خیابانها اعمال می‌شود مدفون می‌گردد و درحالی‌که توپها به سوی مرکز شهر نیویورک هجوم می‌برند،حسی ملموس جریان می‌یابد که زندگی قرار است برای همیشه عوض شود.
دست آخر اگرچه،واکنش احساسات ما به شخصیتهای مرکزی فیلم سکوت است،نماهای پایانی با دیزالو در مقاطع زمانی مختلف،عاقبت به منهتن مدرن می‌رسد که برجهای دوقلو به شکلی جسورانه در آن تصویر شده‌اند و این نما برای مردم شهر و بسیاری جاهای دیگر طنین عمیق و خاصی دارد."
(
, 
, 
)
