خاطره های از دست رفته، زندگی بدست آمده (مرد بدون گذشته) مقدمة ومراجعة

"این یکی که در سال 2002 در فستیوال‌ نیویورک روی پرده رفت و در ماه مه همان سال‌ دو جایزه از فستیوال کن به دست آورد،پر از رنگهای‌ درخشان(به انضمام آبی باشکوه آسمان نوردیک)، دیالوگهای عجیب استادانه و موسیقی است. مانند تقلای عزیزی برای خودداری از تکلم،آدمها در مرد بدون گذشته به آهستگی و رسمی صحبت‌ می‌کنند. برخلاف نقش اصلی فیلم،خود کوریسماکی، آشکارا شیفتهء گذشته است،از موسیقی قدیمی‌ لذت می‌برد و حتی شیفته فیلمهای قدیمی‌تر است، مردی که لذت می‌برد از چیزی که خودش آن را «موسیقی ریتم»می‌نامد. مرد بدون گذشته،شیطنت و حماقتی کنترل‌ شده دارد،پرستون تصویری از طبقه اعیان را در دورانی سخت بازگو می‌کند که القاکنندهء چاپلین‌ است،اما بدون احساسات تکاندهنده‌اش،و یا فرانک‌ کاپرا بدون ضعفش برای سخنرانی،و البته شبیه‌ فیلمهای بزرگ دهه سی و اوایل دهه چهل. مرد بدون گذشته فیلمی استادانه،بی‌ادعا، پیچیده و کاملا دست‌یافتنی است که البته باید توانایی خود فیلم و سیالی شخصیتها را هم در نظر داشته باشیم."