چشمان نیمه باز مقالة

"که البته این مطلب باید در جای مناسبش‌ بحث شود-در ادمه تماشای آبرنگ‌های کامیار صادقی، با یک آبرنگ خوب و زنده روبرو می‌شویم که اگر تنه‌های درختان از قسمت پایین با ملایمت رنگی و تداخل سطوح قطع می‌شد،حالت بریده فعلی که مقداری‌ از زیبایی کار را تحت الشعاع قرار داده است جای خود را به ترکیب و چشم‌انداز منسجم و پویاتری می‌داد،به‌ هرحال کار بسیار خوب و جالبی است. اثر هفدهم یک‌ دیتیل عمودی از منظره انبوه درختان;یکنواخت و فاقد حس و حال قطعات آبرنگ خوب این نمایشگاه،در آبرنگ‌ بعدی از خودم سؤال می‌کنم;چرا کامیار در برخورد با معماری،لطافت و حساسیت آبرنگهایی را که از طبیعت‌ قلم زده است به کار نمی‌بندد؟فکر می‌کنم که به خاطر شتابزدگی و کم اعتنایی به موضوع باشد که مانند یک‌ گزارشگر صرف و یا یک عکاس معمولی با معماری‌ برخورد می‌کند حال آنکه نگاه او در مقابل طبیعت با احساس،پویا و مرتبط با زیبایی‌شناسی تکنیکی و بصری‌ است."