موسیقی زیمباووه: موسیقی عصیان مقالة

"درست از روزهای نخست‌ حکمروایی شبه نظامیان،مردم زیمباووه در مقابل این‌ نظم نوین مقاومت کردند و موسیقی چیمورنگا1که همان‌ موسیقی اعتراض‌آمیز مردم این کشور است،دوباره پس از سال 1893 و 1896 تا 1897 پا گرفت. پس از شکست‌ مردم در این سالها و به حاشیه رانده شدن آنها،صداهایشان‌ در گلو خفه شده ابزار رسمی نمایندگی ملت از جمله‌ مجلس و رسانه‌های گروهی،برای سیاهان فضایی را فراهم‌ نمی‌آورد که بتوانند نارضایتی خود را از سیستم حکومتی‌ بیان کنند. برای مثال،در انتخابات سال 1969،6/5 میلیون‌ سیاه‌پوست،فقط 16 نماینده در مجلس داشتند،در حالی‌ که 278000 سفیدپوست،50 نماینده به مجلس فرستادند و به این ترتیب سیاهان هیچ نقشی در تصمیم گیریها نداشتند و عملا در حاشیه قرار می‌گرفتند. اینک که سیاهان از تمامی ابزار رسمی مشارکت اجتماعی‌ و اظهار نظر محروم شده بودند،باید به نوعی ابزار غیر رسمی مجهز می‌شدند تا بتوانند رنجها و تلخیهای خود را بازگو و اعتراضشان را علیه سیستم حکومتی بیان کنند."