از رنجی که می بریم (در حاشیه جشنواره صلح در تهران به رهبری لوریس چکناواریان) مقالة

"این برادر ارمنی ما که به مقتضای سیاست‌ و شرایط مساعد چند سالی است که نقش‌ سفیر صلح و واسطهء فرهنگی را مردانه به‌ عهده گرفته،در خردادماه سال جاری،برای‌ خاطره شکوهمند ملت رنج دیدهء ایران و مردم‌ جنگ دیدهء ایران اسلامی و جوان از کف داده، سنگ تمام گذاشت و جشنی باشکوه برپا کرد که اوصاف جمیلش را در رمانهای رمانتیک قرن‌ نوزدهم می‌شود خواند،فضایی مثل بالماسکه و ضیافتهای درباری و لبالب از حضور خارجیهایی‌ که به برکت ریخت و پاشهای برخی مسئولان‌ بر سر سفرهء چرب میزبانان مشرق زمینی حاضر شده‌اند و بی‌خبرترین و شاید بی‌تقصیرترین افراد هم همانها،یعنی نود نوازندهء روس تبار هستند که شاید هیچ کدامشان ندانند که حرفه و هنرشان در کجا و به چه منظوری خرج شده است. یک گروه کر پنجاه نفره به رهبری‌ صدای جاودانه پاپ موزیک ایران استاد محمد نوری،همه به رهبری‌ چکناواریان در تالار 3500 نفری وزارت کشور در ده شب در سایهء پربرکت‌ بودجه‌ای حدود چهارصد میلیون تومان،مردانه کمر همت بستند تا خاطرهء دفاع مقدس هشت ساله،ستایش صلح بزرگداشت شهدای خونین کفن و معلولان درد کشیده و خانوادهء شهدا و مفقودان و..."