خلاصة:
این مقاله مروری برپایه کتاب شیعیان در فلسطین: از دوران طلایی میانه تا عصر حاضر نوشته ی. فریدمن، نگاشته شده و با بهره گیری از منابع و مطالعات دیگر تکمیل شده است. فاطمیان پس از آنکه رویای دستیابی به شرق اسلامی، به ویژه عراق، سرزمین دربردارنده آرامگاه های اصلی شیعه، را بربادرفته دیدند، در قلمرو خویش، شام و مصر، دست به بازآفرینی و هویت بخشی به شماری از مقابر اهل بیت زدند. از این روی آنها اقدام به بنیاد زیارتگاههای نمادین در فلسطین کردند؛ ازاینرو در چهار شهر راهبردی فلسطین: عکا، طبریه، عسقلان و الخلیل چهار آرامگاه برپاساختند. افزون بر کسب مشروعیت سیاسی-مذهبی، فاطمیان به دنبال جذب شیعیان و ایجاد فضایی مناسب جهت رقابت با حاکمان سنی بغداد، عباسیان و سلجوقیان، بودند. از نظر راهبردی موقعیت این اماکن مذهبی چهار رأس یک مستطیل را نمایش میداد که به خوبی میتوان دریافت که فاطمیان در پی کسب پایگاههای معتبر شیعی در سراسر منطقه فلسطین بودند.
The attack of the Seljuks on Baghdad and the driving of the Fatimids back to the borders of Syria and Egypt after their temporary control over the capital of the Sunni government of the Abbasid sect, which the Fatimids were planning to overthrow, ended the dream of the Fatimids of gaining the Shiite bases in Iraq and the Arabian Peninsula. Therefore, in order to obtain their religious-political legitimacy in Egypt and the Levant, the Fatimids took the initiative and established symbolic shrines in Palestine following the example of the chosen and popular figures of the Shiites. And in this direction, they built four tombs in four strategic areas of Palestine including: Acre, Tiberias, Ashkelon and Hebron. Friedman's goal is to present an objective analysis of the goals and motivations of the Fatimids in the symbolic identification of the tombs of the Ahl al-Bayt in Palestine. In some parts of this article, according to the needs of the audience, some sources have been added or omitted, or their validity has been examined
ملخص الجهاز:
برای تبدیل فلسطین به یک سرزمین جالب توجه و منحصربه فرد برای مهاجران شیعی مذهب و عالمان و متفکران باید اماکن مذهبی جدیدی به ویژه برای شیعیان ایجاد می شد چرا که اماکن عمومی مقدس مانند: مسجدالاقصی و قبة الصخرة در بیت المقدس و همچنین مقبره حضرت ابراهیم در الخلیل عمدتا اماکنی متعلق به اهل سنت بودند که توسط مقامات مذهبی شان اداره می شده است .
سیاست جدید حاکی از بیعت مردم با خلفای شیعی مذهب فاطمی در مقابل خلفای سنی مذهب عباسی در بغداد بود که نشاندهنده تصمیمی جدی بر تأسیس فرقه ای دینی از علویان که توسط تمامی شیعیان مورد پذیرش و احترام بوده است ؛ سیاستی که فاطمیان به جهت مشروعیت بخشیدن به حکومت خود آن را بسط داده و تبلیغ کردند اما سرانجام با حمله صلیبیون به فلسطین و تصرف بخش اعظم آن این سیاست ناکام ماند و بازماندگان خلافت فاطمی نیز توسط صلاح الدین و پس 16 از تصرف مصر توسط او در ٥٦۷ه برافتادند.
از آنجا که فاطمیان قبل از تصرف فلسطین توسط صلیبیون سلسله حاکم بر این منطقه بودند چندین مکان ماهیت شیعی خود را حفظ کردند و این نکته جالب توجه است که در این دوره سلسله های سنی مذهب اقدام به بازسازی آرامگاه های شیعه کردند، زیرا پیروان مذهب اهل سنت نیز احترام زیادی برای این چهره های خاندان اهل بیت قائل بودند.