اثربخشی آموزش مهارت‌های زندگی مبتنی بر ذهن آگاهی بر بهزیستی روانشناختی و نگرش والدین کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر مقالة

خلاصة:

زمینه: نقش والدین در بهبود کیفیت زندگی کودکان کم‌توان ذهنی کاملا روشن است. مطالعات نشان می ‌دهد ارتقای سطح مهارت ‌های زندگی مادران می ‌تواند به بهزیستی و کیفیت زندگی این کودکان و والدین آن‌ها منجر شود. بنابراین انجام پژوهش ‌های کنترل شده در این حوزه ضروری و دارای اولویت است. هدف: پژوهش حاضر با هدف شناسایی اثربخشی آموزش مهارت‌های زندگی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر بهزیستی روانشناختی و نگرش والدین کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر انجام شد. روش: طرح پژوهش حاضر شبه‌آزمایشی و از نوع پیش‌آزمون - پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش والدین کودکان کم‌توان ذهنی بودند که در سال 1400-99 در شیراز مشغول به آموزش بودند. نمونه پژوهش 30 نفر والدین دارای فرزند کم‌توان ذهنی بودند که به صورت در دسترس انتخاب شدند و سپس به‌شیوه تصادفی در دو گروه آزمایش (15 نفر) و گواه (15 نفر) قرار گرفتند. داده‌های پژوهش با استفاده از پرسشنامه بهزیستی روانشناختی و پرسشنامه نگرش والدین گردآوری شد. داده‌های پژوهش با استفاده از تحلیل کواریانس چند‌متغیری و تک‌متغیری و نرم‌افزار SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ‌ها: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مهارت‌های زندگی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر بهبود تسط خود، پذیرش خود و داشتن هدف اثر معناداری داشته است. همچنین نتایج نشان داد که آموزش مهارت‌های زندگی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر ابعاد پذیرش محبت، ناامیدی و حمایت افراطی نگرش والدین کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر تأثیر معناداری داشته است. نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی آموزش مهارت‌های زندگی مبتنی بر ذهن‌آگاهی بر بهزیستی روانشناختی و نگرش والدین کودکان کم‌توان ذهنی آموزش‌پذیر در پژوهش حاضر، توجه بیشتر به آن در حوزه پژوهش و آموزش‌ به خانواده‌های دارای کودکان کم‌توان ذهنی کاربردی به نظر می‌رسد.

خلاصة:

Background: The role of parents in improving the quality of life of intellectually disabled children is clear completely. Studies show that promoting the life skills of mothers can lead to the well-being and quality of life of these children and their parents. Therefore, conducting controlled research in this field is necessary and has priority. Aims: The present study aimed to investigate the effectiveness of mindfulness-based life skill training on psychological wellbeing and attitudes among parents of mild mentally retarded children. Methods: The research design was experimental with a pretest-post-test and control group. The statistical population of the study was the parents of mentally retarded children who were studying in Shiraz during the 1400-99 academic year and were matched based on age and level of education. The sample consisted of 30 parents with mentally retarded children who were selected by convenience sampling and randomly assigned into experimental (n = 15) and control (n = 15) groups. Also, the intervention was performed in eight sessions of 120 minutes (one session per week). Research data were collected using a psychological wellbeing and parental attitudes questionnaires and analyzed using multivariate and univariate analysis of covariance and SPSS-22. Results: The results showed that mindfulness-based life skills training had a significant effect on improving self-control, self-acceptance and having a goal. The results also showed that mindfulness-based life skills training had a significant effect on the dimensions of acceptance of love, despair and extreme support of parents of children with mild intellectual disabilities. Conclusion: Considering the efficacy of mindfulness-based life skill training on parents’ attitudes and psychological wellbeing, it seems necessary to pay more attention to this factor in the research and education of families who have children with intellectual disabilities.