خلاصة:
از معیارهای زیادی برای تصمیم سازی ها و تصمیم گیری ها در جوامع استفاده می شود. از جمله این معیارها تولیدد
ثروت و توجیه اقتصادی است و حتی امروزه علمی را ارزشمند می دانند که ثروت بیشتری تولید کند. بایدد اندیشدید
که آیا ثروت و اقتصاد به تنهایی می توانند بشر را سعادتمند کنند؟ از طرف دیگر صاحبنظران و اندیشدمندان دلودوز
جامعه که به دنبال روشهایی هوتند که بتوانند سریعتر جامعه پیشرفته را الگو سازی کرده و به طرف جامعه ایدده آل
خود سوق دهند و سعادتمندی برای آحاد جامعه به ارمغان آورند، باید بدانند که یک مجموعه با اجزای ناسدالم نمدی
تواند سالم باشد و مجموعه ناسالم نمی تواند به سوی سعادتمندی پیش رود، چه رسد به اینکه انتظار داشدته باشد یم
سعادت بیافریند. همانگونه که بدن انوان در صورتی تعادل دارد و می تواند حامل شخصیتی سدالم و پویدا باشدد کده
اجزای آن سالم باشند، جامعه ای سالم است که افراد آن سالم باشند و یک همداهنگی کامدل بدین اجدزای سدالم آن
برقرار باشد. آیا می شود بدن ناسالمی را بدون توجه به سالم سازی اجزای آن به سوی سلامت برد؟ به عبدارت دیگدر
قبل از هر چیز انوان باید به سلامت خود و جامعه خود بیندیشد و فعالیتها همه و همه باید در جهت این مهم باشدد
تا بتواند به سعادتمندی خود بیندیشد. جامعه ای پیشرفته است که در در جه اول افراد آن سالم باشند و اگدر چندین
شد محتوم به سعادتمندی است. جوامع ثروتمندی وجود دارند که افراد آن سعادتمند نیوتند و در نتیجه بده چندین
جامعه ای نمی شود پیشرفته و توسعه یافته اطلاق کرد. مگدر هددف نهدایی انودان چیودت؟ ایدا اگدر مبندا و معیدار
درتصمیم گیریهای اجتماعی سلامت، رفاه و سعادت آحاد آن جامعه نباشد جامعه سعادتمندی است؟ در ایدن نوشدتار
مجمل تلاش بر آن است که اعلام گردد که اگر هدف، جامعده الگدوی اسدلامی -ایراندی پیشدرفته اسدت بددون توجده
زیربنایی و محوری به شاخصه سلامت آحاد جامعه، امکانپذیر نخواهد بود و اصلی ترین موضوع که باید به آن پرداخته
شود و از هم اکنون برای آن برنامه ریزی شود سالم سازی افراد جامعه و در نتیجه کل جامعه است.