سکانس پایانی - مجلة نقد سینما مقالة

"در این‌گونه سینما معمولا این پایان تأثیرگذار است که با پاک گردانیدن حافظه سینمائی‌ مخاطب،تمام سوالهای کاذب ناشی از فیلم را در ذهن او،به کناری زده‌ و با یک لحظه تأثیرگذار و گمراه کننده،مخاطب را از به نتیجه رساندن‌ سوالهای خود غافل می‌سازد. پایانی که براساس‌ نوع صحنه‌بندیها تا آن مقطع در واقع پشت صحنه محسوب خواهد شد و نه خود صحنه!براستی چرا فیلمساز،با یکی از صحنه‌های اصلی خود، یعنی با حصور کارگردان(کشاورز)و گروهش،کار را به انتها نمی‌رساند؟ این همان پایان تحمیلی است که می‌بایستی تمام کاستیهای پیشین را پوشش دهد. اما مهیا نمودن مخاطب برای این دگردیسی حسی‌ آرام،از فرمی گسیخته و مدرن‌مآبانه به پایانی کهنه و کلیشه‌ای چگونه‌ تدارک دیده شده است؟از لحظه‌ای که آخرین تصویر بستهء کارگردان‌ (کشاورز)را می‌بینیم و آنگاه به دنبال حسین و دخترک(عاشق و معشوق) می‌رویم،سکانس پایانی کیا رستمی آغاز می‌شود."