خلاصة:
افراد گاهی اوقات از اصطلاح "سلامت روان" به معنای عدم وجود اختلال روانی استفاده میکنند. نداشتن سلامت روان مناسب به معنای داشتن اختلال روانی نیست، اگرچه این اصطلاحات اغلب به جای هم استفاده میشوند اما سلامت روان ضعیف و بیماری روانی یکسان نمیباشند. یک فرد میتواند سلامت روانی ضعیفی داشته باشد و اختلال روانی برای او تشخیص داده نشود و بالعکس فردی که به اختلال روانی مبتلا میباشد، میتواند دورههایی از رفاه جسمی، روانی و اجتماعی را تجربه کند.
برای ارتقای سلامت روان باید یک محیطی ایجاد شود تا بهزیستی روانشناختی افراد را بهبود بخشیده و حامی سلامت روان افراد باشد.
محیطی که به حقوق اساسی مدنی، سیاسی، اقتصادی-اجتماعی و فرهنگی افراد احترام بگذارد و از آنها محافظت کند. این محیط باید به آزادیهای فرد احترام گذاشته و برنامههایی را برای بهبود و ارتقای سلامت روان افراد در سیاستهای اجرایی خود قرار دهند. ارتقای سلامت روانی باید به سیاست کار برنامههای دولتی و خصوصی نیز راه یابد. علاوه بر بخش بهداشت، مشارکت در بخشهای آموزش و پرورش، کار، حمل و نقل، محیط زیست، مسکن و رفاه ضروری است.