خلاصة:
ابن جنید اسکافی از مشایخ شیخ مفید و از فقهای امامیه است که به عنوان یکی از فقهای قدیمین نام برده میشود. نام وی با ابتکارات فقهی پیوند خورده است؛ او برای اولین بار عقل را به مثابه ابزار
اساسی استنباط احکام فقهی به کار گرفت و فقه شیعه را از تعبد بر متون خارج ساخت و فقه تفریعی
استدلالی شیعی را پیریزی کرد. مبانی و افکار ابن جنید توسط متاخرینش رشد و تکامل یافت و بر
حوزه فقاهت حاکم شد اما آثار او که بیش از ۰ اثر بوده به دلیل اتهام عمل به قیاس از بین رفت.
در نوشته حاضر که با روش کتابخانهای و تحلیل محتوا صورت گرفته استء با تامل در فتاوای به جا
مانده از وی در کتب متاخرینش این نتیجه حاصل شد که تفریع و استدلال و عمل به قیاس -با
شواهدی که این اتهام را تایید میکند -و استقلال در رای از جمله مشخصات روش فقهی ابن
جنید است. همچنین میتوان گفت که وی در برخی از مسائل گرایش به روایات عامه و میل به
احتیاط در فتوا نیز دارد.