خلاصة:
در بحبوحۀ انقلاب مشروطه ترویج اندیشه هایی همچون آزادی، ظلم ستیزی، توجه به حقوق مردم، پاسخگویی مسئولین و تاسیس مجلس از مهمترین خواسته های طیف های مختلف جامعه تلقی می گردید. در این میان، شعرای عهد مشروطه با ادبیات سیاسی خود، به یکی از مهمترین آبشخورهای تهییج مردم، بیداری و تظلم خواهی آنان مبدل گردیدند. نویسندگان در این مقاله تلاش کرده تا با بهره گیری ازروش تحلیلی توصیفی اندیشه های سیاسی اشعار ادیب الممالک فراهانی، وحید دستگردی و ملک الشعرای بهار را بررسی و تحلیل نمایند. فرضیه ای که نویسندگان به بوته آزمایش گذارده اند تاکیدی است بر این مسئله که نخست؛ مهم ترین مولفه های سیاسی شعر وحید وطن دوستی است. دوم؛ مهم ترین مولفه های سیاسی شعر بهار انتقاد از وضع کلی اجتماع است و نهایتا اینکه مهم ترین مولفه های سیاسی شعر ادیب پند و اندرز به حاکمان همراه با انتقاد است. یافته های مقاله نشان می دهد کانون اندیشه های سیاسی این سه شاعر حول هفت محور وطن، وحدت، مشروطیت و مجلس، استبداد ستیزی، نفی استعمار، آزادی و عدالت می چرخد.
In the midst of the Constitutional Revolution, the promotion of ideas such as freedom, oppression, respect for the rights of the people, accountability of officials, and the establishment of parliament was considered to be one of the most important demands of various sections of society. In the meantime, the poets of the constitutional era, with their political literature, became one of the most important sources of people's excitement, awakening, and oppression. In this article, the authors have tried to study and analyze the poems of Adib-al-Mamalek Farahani, Vahid Dastgerdi, and Malek osh-Sho'ara Bahar by using a descriptive-analytical method. The hypothesis that the authors have examined in their poetry emphasizes that first, the most important political component of Vahid's poetry is patriotism. Second, the most important political component of Bahar's poetry is criticism of the general state of society, and finally, the most important political components of Adib 's poetry are pieces of advice to rulers accompanied by criticism. Findings of the article show that political thoughts of these three poets revolve around the seven axes of homeland, unity, constitutionalism and parliament, anti-authoritarianism, denial of colonialism, freedom, and justice.
(
, 
, 
)
