خلاصة:
این مقاله تلاش می‌کند تا انسان‌گرایی مدرن و جایگاه مفهوم سوژه را از نگاه نقادانة نیچه را با توجه به اهمیت و جایگاه غریزه درز مقایسه با آگاهی بررسی کند. انسان به‌مثابه سوژه و فاعل شناخت در متافیزیک مدرن از جایگاه ممتازی برخوردار است و اساساً مدرنیته پیوند گسست ناپذیری با سوژه و آگاهی دارد. نقد نیچه به مفهوم سوبژکتیو انسان مدرن و احیاء عنصر غریزه در ترسیم سیمای انسانی، در حقیقت نقد بنیادین مدرنیته تلقی می‌شود. در این پژوهش ابتدا در مبانی نظری نسبت غریزه با آگاهی با محوریت اندیشه روسو و شوپنهاور موردبررسی قرا می‌گیرد و سپس به بررسی رابطه غریزه با ارزش‌های اخلاقی و همچنین خواست حقیقت در نگاه نیچه پرداخته می‌شود. نیچه تقلیل انسان به آگاهی (سوژه شناسنده) را مستلزم نادیده انگاشتن سایر ابعاد وجودی انسان نظیر ابعاد جسمانی، غریزی، عاطفی و تاریخی می‌داند و درنتیجه تصویر انسان مدرن به‌عنوان سوژه را صورتی ناقص از انسان تلقی می‌کند که با وجود محوریت شناختی و اخلاقی که در متافیزیک مدرن دارد وجوه مهمی از ابعاد وجودی و طبیعی انسان را که می‌تواند به شکوفایی وی منجر گردد نادیده گرفته است. این مقاله درنهایت به‌جایگاه جسم و غریزه به‌عنوان ابعاد طبیعی وجود انسان و اولویت آن‌ها نسبت به ذهن و آگاهی سوبژکتیو در انسانی شناسی نیچه می‌پردازد.
This article tries to examine modern humanism and the position of the concept of the subject from Nietzsche's critical point of view, considering the importance and position of instinct compared to consciousness. Man as the subject and subject of knowledge has a privileged position in modern metaphysics, and basically, modernity has an inseparable link with the subject and consciousness. Nietzsche's criticism of the subjective concept of modern man and the revival of the elemental instinct in the drawing of the human face is considered a fundamental criticism of modernity. In this research, firstly, the relationship between instinct and consciousness is examined in the theoretical foundations, focusing on the thought of Rousseau and Schopenhauer, and then the relationship between instinct and moral values, as well as the desire for truth in Nietzsche's view, is investigated. Nietzsche believes that the reduction of man to consciousness (the knowing subject) requires ignoring other dimensions of human existence, such as physical, instinctive, emotional, and historical dimensions, and as a result, he considers the image of modern man as a subject to be an incomplete form of man, which, despite the cognitive and moral centrality in modern metaphysics, has ignored important aspects of human being and natural dimensions that can lead to his prosperity. This article finally deals with the place of body and instinct as natural dimensions of human existence and their priority over mind and subjective consciousness in Nietzsche's anthropology.
ملخص الجهاز:
نيچه تقليل انسان به آگاهي (سوژه شناسنده ) را مستلزم ناديده انگاشتن ســاير ابعاد وجودي انســان نظير ابعاد جســماني، غريزي، عاطفي و تاريخي ميداند و درنتيجه تصــوير انســان مدرن به عنوان سـوژه را صورتي ناقص از انسان تلقي ميکند که با وجود محوريت شناختي و اخلاقي که در متـافيزيک مدرن دارد وجوه مهمي از ابعاد وجودي و طبيعي انســـان را که مي تواند به شـــکوفايي وي منجر گردد ناديده گرفته اســت .
پرســـش اصـــلي اين پژوهش آن اســـت کـه مهم ترين نقـد نيچـه بـه جايگاه آگاهي در سـوبژکتيويسـم و انسان گرايي مدرن چيست ؟ فرضيه اصلي مقاله اين است که نيچه سوژه را مفهومي انتزاعي و دروغين ميداند که تنانگي و غريزه انسـاني را به مثابه هسـتي طبيعي انسان ناديده ميانگارد و درنتيجه تلاش ميکند تا با ارائه تصــويري غريزي و جســماني از انســان تقليل انسان به آگاهي سوبژکتيو را بياعتبار کند.
سـخن من اين اسـت که تمام ارزش هاي عالي بشري اين اراده را فاقدند» (نيچه ،١٣٥٢: ٣٠) نيچه تلاش ميکند تا نشـــان دهد که انســـان گرايي مدرن با نفي وجوه غريزي و عاطفي انسـان و چيرگي بعد عقلاني و شـناختي آن انسان را از طبيعت و ذات اصلي خود دور کرده اســت .
(
, 
, 
)
