خلاصة:
فرهنگ ریسک‌پذیری عامل تعیین‌کنندۀ جهت‌گیری رفتاری و تصمیمی مدیران در مواجهه با تهدیدها و ریسک‌های سازمانی به شمار میرود. تناسب این فرهنگ با اقتضائات سازمانی آن را به نوعی سرمایه فرهنگی تبدیل خواهد کرد. این پژوهش بر آن است تا با استفاده از یک مدل فرهنگ ریسک معتبر وضعیت مطلوب فرهنگ ریسک‌پذیری هر یک از نیروهای تابعه ارتش ج.ا.ا. را تعیین کند. پژوهش حاضر کاربردی، کمی، قیاسی و توصیفی-پیمایشی است. جامعۀ آماری آن را فرماندهان و مدیران راهبردی و میانی نیروهای چهارگانه تابعه ارتش ج.ا.ا. تشکیل می‌دهند. داده‌ها به روش پیمایشی و با ابزار پرسشنامه گردآوری و بر اساس فرایند اجرایی مدل مورد نظر تجزیه و تحلیل شده‌اند. یافته‌ها نشان داد در نیروهای تابعه ارتش تفاوت‌هایی در وضعیت مطلوب مؤلفه‌های فرهنگ ریسک (گرایش به ریسک، سبک تصمیم‌گیری، کانون تمرکز و رسمیت‌گرایی) وجود دارد که گونه خاصی از فرهنگ ریسک‌پذیری را برای هر یک از آنها مطلوب ساخته است. به طوری که برای نیروهای زمینی، پدافند، هوایی و دریایی ارتش به ترتیب گونه‌های فرهنگی سلسله‌مراتبی، پروژه‌محور، جسورانه و راهبردگرا مناسب تشخیص داده شده‌اند. نتایج این پژوهش میتواند به عنوان مبنایی برای بهسازی و مدیریت فرهنگ ریسک در این سازمان مساعدت کنند.
Purpose: The risk-taking culture plays a crucial role in shaping managers' behavior and decision-making orientation when facing organizational threats and risks. When this type of culture aligns with organizational requirements, it becomes a valuable cultural capital. This research aims to utilize a valid risk culture model to determine the optimal state of the risk-taking culture within each branch of the I.R.I Army. Method: The current research is an applied, quantitative, inductive, and descriptive-survey study. The statistical population consists of commanders, strategic managers, and middle managers from selected Army organizations. Data were collected through a survey method using a questionnaire tool and analyzed based on the implementation process of the desired model. Findings: Differences exist in the suitable condition of the risk culture components (risk orientation, decision-making style, focal point, and formalism) among the subordinate forces of the army, leading to the recognition of specific desirable risk-taking cultures for each branch. Hierarchical type, protect type, venture type, and strategic type have been identified as appropriate risk cultures for the ground force, air defense force, air force, and Navy of the army, respectively. Conclusion: The unique content factors of organizations necessitate the adoption of different types of risk-taking culture. The results of this research provide a foundation for improving and managing risk culture within this organization.
ملخص الجهاز:
نتایج حاصل از این پژوهش میتواند شناخت ارزشمندی برای مدیریت فرهنگ ریسک در ارتش و نیروهای تابعه آن متناسب با اقتضائات سازمان و مدیریت آنها فراهم کند و با ارتقای شناخت موجود نسبت به جنبه های نرم و فرهنگی مدیریت ریسک به ارتقای اثربخشی آن یاری رساند.
بر اساس این مدل فرهنگ ریسک پذیری از چهار بعد تشکیل شده است : ١) رسمیت گرایی ٣، ٢) سبک تصمیم گیری ٤، ٣) ادراک از ریسک ٥ و ٤) کانون تمرکز٦.
ضریب پایایی ابزار سنجش هر یک از متغیرها و ابعاد آن ها مفهوم اصلی مؤلفه ها ضریب پایایی گرایش به ریسک 0/79 سبک تصمیم گیری 0/81 فرهنگ ریسک پذیری تمرکز فنی یا انسانی 0/77 رسمیت گرایی 0/78 نحوه استفاده از این مدل به این صورت است که ابتدا از خبرگان آشنا به الزامات مدیریت ریسک و اقتضائات راهبردی و کلان سازمان مورد نظر خواسته میشود تا حالت مطلوب فرهنگ ریسک پذیری آن را مشخص کنند.
این کار بر اساس پاسخ آن ها به حالت مطلوب شاخص های تدوین شده برای هر یک از ابعاد چهارگانه فرهنگ ریسک پذیری انجام میشود.
مدل ارائه شده در این پژوهش به عنوان ابزاری عملیاتی برای ارزیابی، گونه شناسی و بهسازی فرهنگ ریسک پذیری در سازمان های مختلف به شمار میرود.
به گونۀ خاص تر هر نوع از این سازمان ها متناسب با اقتضائات سازمانی خود به گونه خاصی از فرهنگ ریسک پذیری نیاز دارند که شناسایی وضعیت موجود و مطلوب فرهنگ ریسک آنها و چگونگی مدیریت فرهنگی آنها بر اساس مدل مورد استفاده در این پژوهش به مطالعات آتی پیشنهاد میشود.
(
, 
, 
)
