رنسانس - مجلة آزما الأدب والفن

آن‌ها بودند که هيچ چيزشان شبيه من نبود؛ که نه شور مرا داشتند، نه شهامتم را. با اولين پرتوهاي آفتاب از پس آبي بي‌کران، بايد بلند مي‌شدم، شناي قورباغه مفيد صبحگاهي مي‌رفتم، تا از روز براي پايان دادن به يک شب ديگر قدرداني کنم؛ در باورهاي ما پايان شب به اين معنا بود که آخرالزمان هنوز دور است. شبيه من نبودند، پس مرا از خود رانده بودند. روي دماغه‌اش، بالا تنه‌ي حيرت‌انگيز يک زن با شمايلي خودپسندانه، در حالي که دستش قاطعانه بالاي سرش و موهايش ثابت در جهت باد قرار گرفته بود، به روبه‌رو خيره شده بود. ديگر تحمل آن طعم گياهي را که مهر تأييدي بر زندگي غم‌بار و يکنواخت پري دريايي بود نداشتم. بوي فلز شديدتر شد، مصرتر، به همين خاطر به او نزديک شدم، بو کشان، به دنبال منبع اين دود سرمست کننده که مرا از سوراخم بيرون کشيده بود.