خلاصة:
ملاصدرا در مسئله اصالت وجود با نفی قسم مفهومی وجود، وجود لابشرط مقسمی را دارای وحدت مصداقی و تکثر فردی می‌داند. حقیقت وجود دارای وحدت جمعی و انبساطی است و لذا مبنای اصالت وجود و موضوع فلسفه قرار می‌گیرد. در نگاه ادق، وجود لابشرط مقسمی علاوه بر افراد خارجی خود، مقسم تقسیمات مفاهیم ذهنی و حتی عدمی و هر آنچه که بهره‌ای از وجود داشتن دارد، نیز می‌گردد. ملاصدرا در بحث اعتباریت ماهیت، دو نگرش متفاوت به نحوه وجود ماهیت بشرط شیء دارد. حاصل این بحث، تفکیک اصالت وجود به دو معناست؛ در معنای اول، اصل حقایق خارجی و آنچه عالم خارج را پر کرده، وجود لابشرط مقسمی است و ماهیت یا همان حدود و قیود حقیقت لابشرطیِ وجود به تبع متحقق می‌گردد. در نگرش دوم و نهایی، صدرا با نفی هر گونه تمایز خارجی وجود و ماهیت، اعتباریت ماهیت را به معنای ذهنیت صرف آن لحاظ کرده و وجود ماهیت را تابعی از وجود نفس و اذهان انسانی و اعتبارات آن می‌داند.
Mulla Sadra in the issue of principality of existence with the negation of the conceptual part of existence considers the nonconditioned as a source of division to have extensional unity and individual plurality. The truth of existence has collective and expansionary unity and it is the basis of the principality of existence and the subject of philosophy for this reason. He has two different attitudes towards the existence of the positive condition in the discussion of the validity of the nature of his own. The separation of the principality of existence in two meanings is the result of this discussion: In the first sense, the root of external realties and what fills the external world is the existence of the nonconditioned as a source of division, and the nature or the ranges of the truth of the unconditioned of existence are consequently realized. Sadra in the second and final view considers the validity of nature as a mere mentality by rejecting any external distinction of existence and nature and considers the existence of nature as a function of the existence of the soul and its human minds and its mental aspects.
(
, 
, 
)
