شعر - مجلة آزما الأدب والفن

شــــعر نيلوفر آبها کليد را در قفل مي‌چرخانم که جنونم را در خانه جا بگذارم تمام تنهايم را بر آسفالت به ياد مي‌آورم تمام نام‌هايم را در تيترهاي روزنامه قايقي غرق شده ام که بعضي از تکيه‌هايم به آن سوي آب‌ها رسيده است گاه آتش مي‌گيرم در مدرسه‌ي روستايي به کوه زده گاه شاعري هستم که بيرون از خانه خاکم کرده‌اند گاه کارگري به وقت تيرآهن که روزهايش را سوراخ مي‌کند ميخ‌ مي‌زند پيچ مي‌کند بر خاطره‌ي زني که از خورشيد تنها يک حلقه بر انگشتش مانده فرزانه ولي‌زاده يحيي نگران دنيا ويران و من حيران از تعارفي که نام مان بر دوش مان مي‌گذارد! يحيي من بودم که شکوه هستي را نذر کرده بودم به تشرف آن تعهد اعظم يحيي من بودم که رفته رفته آب مي‌رفتم و هنوز همگان با رقص مي‌آمدند به تصديق و تماشاي آفتاب و آفتابگردان در انگشت اشاره‌ام به آب و آتش زده بودم به سنگ و سندان به چنگ و دندان تا فرزانگي را با شهودِ پيشاپيش هرپاياني پشت در بگذارم يحيي نگرانم بود من رفته رفته آب مي‌رفتم و قسم خورده بودم که نماي جديد جهان را به تعميد مي‌برم... مهدي حسني باقري اندوه چون پريروز اطلسي‌ها سرخ است و باد خطوط باغچه را محو مي‌کند. تقويم در باد ورق مي‌خورد. اطلسي‌هاي ديروز اندوه امروز را در آوندهايشان بالا مي‌کشند. فردا از کدامين باغچه آغاز مي‌شود؟ فرحناز يوسفي پارادوکس عجيبي است زن ذره ذره آب مي‌شود ولي فرق دارد با ذرات معمولي هزاران انفجار هسته‌اي است از درون ولي درخشان‌تر...