گردشگری و هویت فرهنگی، نگاهی چندسویه مقالة

صحبت از گردشگری به‌عنوان یک صنعت در قالب محورهای توسعه، همواره با گمانه‌زنی‌های بسیاری روبرو بوده است. مخالفت با این رویکرد به مخدوش‌شدن فرهنگ و هویت فرهنگی جامعه تأکید می‌کند. از این رو دیدگاه‌های مختلف نشان می‌دهند ماهیت سفر و گردشگری و از سوی دیگر هویت فرهنگی نیاز به تحلیل عمیق‌تری دارد. مسیری که تا به امروز طی شده است نمی‌تواند معیار اصلی صحت و درستی فعالیت‌ها باشد. لذا با بررسی عمیق ماهیت گردشگری و از سوی دیگر هویت فرهنگی، مطالعة اهداف هر دو و همچنین چشم‌انداز آن‌ها، این دیدگاه حاصل می‌شود که گردشگری و فرهنگ، پدیده‌های فطری انسانی هستند که هر دو ماهیت هویت انسانی را جستجو می‌کنند. گردشگری و فرهنگ ریشه در ارزش‌ها و وجود معنوی انسانی دارند که نیازمند بازاندیشی هستند تا در جایگاه صحیح خویش محقق شوند. بنابراین در میان سویه‌های گوناگون ارتباط میان گردشگری و هویت فرهنگی، می‌توان با بسترسازی و ایجاد نگاهی متفاوت به هویت فرهنگی و از سوی دیگر گردشگری، همسویی میان آن‌ها برقرار کرد.

Tourism as an industry serving as an axis of development has always brought many speculations. Opposing this approach undermines the culture and cultural identity of society. For this reason, various perspectives have focused on the nature of travel and tourism. However, cultural identity requires more in-depth analyses. The path taken so far cannot serve as a touchstone for verifying relevant activities. Thus, a profound review of the nature of tourism, cultural identity, and the objectives of both and their visions, engenders the perspective that tourism and culture are inherent human phenomena that both search for the human’s identity nature. Tourism and culture have roots in human’s spiritual values that warrant rethinking so that they meet their proper stations. Therefore, in respect of various aspects of the relationship between tourism and cultural identity, some consistency can be established between the two by providing a context and creating a different perspective on cultural identity and tourism.